درباره ی هر چیز یا هر حیوان غیرعادی معمولا” خرافات بافته می شود.
جغد حیوانی است که هم قیافه ای عجیب دارد و هم رفتارش غیرعادی به نظر می رسد. از این رو، افسانه های بسیاری درباره ی آن گفته شده است.
آیا می دانید که در قدیم جغد را حیوان شومی می پنداشتند؟
رومیان از این حیوان بدشان می آمد. هرگاه آن را در روشنایی روز می یافتند بی درنگ به آتشش افکنده خاکسترش را در رودخانه ی تیبِریس می پاشیدند.
با این وصف، در انگلستان و برخی جاهای دیگر مردم جغد را حیوانی عاقل و دانا می دانند. شاید این پندار به خاطر قیافه ی عجیب این حیوان پدید آمده، نه آنکه براستی مردم از جغد کارهای هوشمندانه ای دیده باشند. چه او با چشمانی درشت و نگاههای عمیق چنان بر ما می نگرد که گویی در حال کنجکاوی و فکر کردن است.
چشمان جغد در برابر نور روز بسیار حساس است. برای تغییر جهت دید خود باید چشمانش را همراه با تمام سر به نقطه ای دیگر بچرخاند.
جغد انواع مختلفی دارد و در تمام نقاط جهان نوعی از آن یافت می شود. جغد شکار خود را با پاهایش می گیرد. پنجه هایش را که مانند سوزن تیز است در بدن آن فرو می کند. حیواناتی به بزرگی سنجاب و خرگوش را نیز ممکن است طعمه ی خود گرداند.
جغد بسیار نرم و آرام پرواز می کند. بالهایش نرم و چین دار است. از این رو خیلی بی سر و صدا می پرد.
پرهای نرم و پف کرده ای دارد و همین پرها، قیافه ی او را بزرگتر از اندازه ی واقعیش نشان می دهد.
چهره ی جغد به هیچ پرنده ی دیگری شبیه نمی باشد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 3
