مه، شبنم و ابر، همه بهم مربوط هستند. در حقیقت فقط جزئی از تغییر حالت مثل وجود یا عدم جریان هوا، می تواند تغییرات زیادی به هوا بدهد که آنوقت به صورت مه، شبنم و یا ابر درآید. اما ببینیم چرا قضیه اینطور است و چرا مه در جاهای معینی تولید می شود. ذرات مه کوچک هستند و قطرشان از یک بیست و پنج هزارم اینچ کمتر می باشد. وقتی مه غلیظی در جلو خود دارید نمی توانید اشیاء را ببینید، زیرا ممکن است تعدادی بیش از 20000 عدد از این ذرات در یک اینچ مکعب وجود داشته باشد.
برای تشکیل یافتن مه، رطوبت بایستی هوا را ترک نماید، به این معنی که هوا به طریقی باید خنک شود، زیرا هوای خنک تر نمی تواند به اندازه ی هوای گرم رطوبت را در خود نگه دارد. وقتی هوا از حد معینی سردتر شد که آن را نقطه ی اشباع یا شبنم می نامیم، آنوقت است که مه شروع به تشکیل شدن می نماید.
تشکیل مه، همچنین احتیاج به آن دارد که هوای خنک با هوای گرمتر به وسیله جریان مخلوط گردد. اگر هوا آرام باشد خنک شدن نزدیک زمین واقع می شود و شما شبنم خواهید داشت. اما وقتی جریانهای هوا به سرعت بلند شود، سرد شدن در نقاط بالای هوا انجام می گیرد و آنوقت ابر خواهیم داشت. بنابراین جریانهای هوا که هوای سرد را با هوای گرمتر مخلوط می نماید برای تولید مه باید آرام باشد.
یکی از حالاتی که در آن، این امر روی می دهد وقتی است که توده ی هوای گرمی از روی زمین یا دریای سردی عبور کند و یا اینکه برعکس، هوای سردی از روی آب گرم بگذرد. این حالت اخیر بیشتر صبح زود در فصل پاییز نزدیک دریاچه ها و استخرها رخ می دهد. هوای سرد و جریانات هوای گرم به آرامی مخلوط شده و آنوقت است که مه در وسط هوا و روی دریاچه ها به نظر شما می آید که آویزان است.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
