حیواناتی که دارای کیسه ای هستند و کانگورو هم یکی از آنها به شمار می رود، راسته ی کیسه داران را تشکیل می دهند.
کیسه کانگورو در میان پاهای عقب اوست که جای بسیار نرم و راحتی برای نوزادش می باشد. این کیسه، آستر پوستین دارد که بچه کانگورو، گرم و محفوظ، در آن جای می گیرد، رشد می یابد و در حال ناتوانی وسیله ی حمل و نقلش نیز به شمار می آید.
دلیل آنکه چرا خدا برای کانگورو و دیگر کیسه داران کیسه درست کرده این است که نوزاد این دسته از حیوانات که به دنیا می آیند بسیار ناتوان هستند. در حقیقت، وقتی که کانگورو از شکم مادر متولد می شود یک توده گوشت صورتی رنگ و کوچکی است که حداکثر 5/2 سانتیمتر قد دارد و فقط به کلفتی یک مداد است. اکنون شما خود تصور کنید که چنین موجود ناتوانی اگر جای گرم و مناسبی برای رشد نداشته باشد، چه بر سرش خواهد آمد؟
اما نه، مادر کانگورو او را به مدت شش ماه در کیسه ی زیر شکم خود نگه می دارد. پس از گذشت این مدت بچه کانگورو به اندازه ی یک توله سگ می شود. ولی چون جایش در کیسه ی مادر خیلی گرم و نرم و راحت است دلش نمی خواهد که به این زودی آنجا را ترک کند. بنابراین، فقط سر خود را از کیسه بیرون می آورد و به همراه مادرش که گردش می کند، او هم سواری می خورد. وقتی که مادر برای خوردن برگ درختان می ایستد بچه کانگورو نیز برگهای روی زمین رابرمی دارد و می خورد.
خلاصه آنکه بچه کانگورو بقدری راحت طلب است که با آنکه راه رفتن و دویدن را از مادر خود آموخته، ولی باز حاضر نیست که این کیسه را رها کند. در لحظه های خطر، مادر کانگورو بچه اش را به دهان گرفته او در داخل کیسه جا می دهد و سپس پا به فرار می گذارد.
در جهان بیش از 120 نوع کانگورو وجود دارد.
از همه کوچکتر نوعی است به نام وُلَبی که فقط 60 سانتی متر بلندی دارد. بزرگترین کانگوروها نوع قرمز یا خاکستری رنگی است که حدود 180 سانتیمتر بلندی قامت دارند.
پاهای جلوی کانگورو کوتاه است و پنجه های کوچکی دارد. اما پاهای عقبش بلند بوده، هر کدام در وسط فقط یک عدد پنجه ی بزرگ و تیز دارند.
کانگورو با پاهای نیرومندش قادر است خیز بردارد و حدود 3 تا 5 متر بپرد. به هنگام استراحت بر روی دم کلفت و بلندش می آرمد.
کانگورو حیوانی بسیار تند پاست. حس شنوایی قوی هم دارد به طوری که وجود دشمن را از مسافت بسیار دور تشخیص می دهد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 3
