اندیشهی چسباندن دو چیز روی هم، از زمانهای بسیار دور پیوسته به ذهن بشر خطور میکرده است.
در دیوارهای یک معبد مصری که به سه هزار سال پیش بازمیگردد، تصویر مرد کارگری را میبینیم که دارد با چسب چیزی را میچسباند.
واژه ی چسب شامل مواد بسیاری می شود که همه می توانند دو چیز را به هم بچسبانند.
چسبهای معدنی، گیاهی، دریایی و نیز چسبهای گوناگونی که بدست خود بشر ساخته شدهاند، انواع مختلف آن به شمار می روند.
در قدیم این ماده را از استخوان، پوست و رگ و پی حیوانات تهیه می کردند.
برای آنکه بدانید چگونه چنین چیزی ممکن است آب مرغ پخته را مدتی در یخچال نگه دارید، بعد خواهید دید که لایه ای از ژله بر سطح آن میایستد.
این ژله در واقع نوعی چسب غیر خالص است.
برای تهیهی چسبی که میخواهند به بازار عرضه کنند نخست محلولهایی را داغ کرده از صافی عبور میدهند.
پس از تصفیه و تبخیر، مادهی سفتی از آنها باقی می ماند که آن را میخشکانند و بدین گونه را چسب فراهم میآورند.
راه دیگر برای تهیهی آن، این است که محلولها را آنقدر میگذارند تا بر اثر خشک شدن به صورت ژلهی سفتی درآید. سپس آن را ورقه ورقه کرده بر روی توریهایی میگسترانند.
در این حال، باد گرمی را از داخل چند تنوره جریان داده آنها را می خشکانند.
چسب به مقدار کم در صنایع گوناگون به صدها شیوهی مختلف، مورد استفاده است. مثلا برای تهیهی درهای چوبی، مبل و صندلی، پیانو، اسباب بازی کودکان، این ماده مورد نیاز است.
در صحافی کتاب و ساختن قوطیهای مقوایی باز چسب بکار می رود.
کاغذهای چسبدار، سر کبریت، و حتی وسایل آتش بازی همه به چسب نیاز دارند.
اگر می بینید که از اسکناس نو، هنگام دستکاری، صدایی شنیده می شود برای آن است که با چسب آن را آهار داده اند.
کاغذ سنباده نیز به کمک چسب توانسته آن همه ذرات ریز را بر سطح خود نگاه دارد.
چسبهایی که از مواد طبیعی ساخته می شوند، بزودی از بین می روند. از این رو، باید ماده ای بر آنها افزود تا بر مقاومتشان بیفزاید.
اگر چسب مایع مدتی بی مصرف بماند فاسد میشود و بوی زنندهای از آن به مشام میرسد. به همین دلیل باید باید آن را تازه تازه مصرف کرد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 4