اگر در حال تشنگی چیزی برای نوشیدن نداشته باشیم، تشنگی چنان بر ما فشار می آورد که جز آن به هیچ چیز دیگر نمی اندیشیم.
همه ی ما روزی طعم تشنگی را چشیده ایم، ولی سرانجام خوشبختانه آبی پیدا کرده و خود را از چنگ آن رها ساخته ایم.
هرگاه انسانی چند روز پی در پی تشنه بماند بی شک جان خود را از دست خواهد داد.
بدن به ذخیره ی آب بسیار نیازمند است. چه حدود 50 تا 60 درصد از بدن ما را آب تشکیل می دهد.
بزرگسالان روزانه حدود دو سوم لیتر از آب بدن خود را به صورت عرق از دست می دهند. هنگام دفع مواد زائد نیز حدود یک لیتر آب از بدنشان خارج می شود.
از سوی دیگر، ما چه آب بنوشیم یا ننوشیم، از راههای گوناگونی آب وارد بدنمان می شود. مثلا” غذایی که روزانه صرف می کنیم حدود یک سوم لیتر آب وارد بدن ما می کند. ولی این هرگز جبران آبهای دفع شده را نکرده و نه مقدار آبی که برای ما لازمست، در بدن نگاه می دارد.
تشنگی علامتی است که به انسان هشدار می دهد، تا به رفع نیاز خود و گرفتن آب لازم بپردازد.
خشکی دهان یا گلو، برخلاف پندار مردم، دلیل تشنگی نیست. این خشکی ممکن است به عللی مانند عصبانیت، فعالیت زیاد یا کندی ترشح آب دهان، بروز کند. خشکی دهان را می توان با مقداری آب لیمو برطرف ساخت. ولی اگر براستی تشنه باشیم اینکار هرگز علاج تشنگی ما را نخواهد کرد.
برعکس، گاهی ممکن است دهان پر آب باشد، معده و مجاری خون و ادرار نیز همه آب کافی در بر داشته باشند ولی باز احساس تشنگی کنیم. علت این امر آن است که گاهی تشنگی بر اثر تغییراتی که در نمک خون پدید می آید، به انسان دست می دهد.
در حال عادی، خون به حد کافی نمک و آب دربر دارد. ولی همین که میزان طبیعی آن بهم بخورد و نمک نسبت به آبی که در خون است بیشتر شود، در این هنگام تشنگی بروز می کند.
نقطه ای در مغز وجود دارد که به نام مرکز تشنگی خوانده می شود.
این مرکز مسئول کنترل نمک خون می باشد. هنگامی که تغییری در آن رخ دهد، مرکز تشنگی به قسمت پشت گلو، آگاهی می دهد. این خبر دوباره به مغز بازگشته و از همبستگی این ارتباطات حالتی به ما دست می دهد که می گوییم تشنه هستیم.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 3