برای مغز انسان غیر ممکن است که بتواند تصویر حقیقی از اندازه کیهان را مجسم کند. نه فقط نمی دانیم که اندازه آن چیست؟ بلکه برای ما مشکل است که تصور بزرگی آن را هم بکنیم. اگر از زمین شروع کنیم و پیش برویم، خواهیم دید که چرا وضع چنین است: زمین قسمتی از منظومه شمسی است، ولی قسمت کوچکی از آن به شمار می آید. منظومه شمسی عبارتست از خورشید و سیاراتی که به دور آن می گردند. سیارات کوچک و شهابها.
منظومه شمسی، خود قسمت کوچکی از مجموعه سیارات خیلی بزرگتری است که آنرا کهکشان می نامیم. کهکشان از میلیون ها ستاره تشکیل شده است که برخی از آنها خیلی از خورشید بزرگتر هستند و آنها هم ممکنست برای خود منظومه شمسی داشته باشند.
بنابراین، ستارگانی را که ما در کهکشان خود می بینیم، و آن را راه شیری می نامیم، خورشیدهایی هستند که دوری آنها از ما بقدری است که مسافات آنها را به جای اندازه گیری با مایل، با سال نوری می سنجیم. نور در حدود 6000000000000 مایل در سال حرکت می کند. ستاره درخشان نزدیکتر به زمین، عبارت از آلفاسنتاری می باشد.
آیا می دانید که چقدر از ما فاصله دارد؟ در حدود 25000000000000 مایل! ولی ما فقط از کهکشان خودمان صحبت می کنیم. عرض این کهکشان در حدود صدهزار سال نوری می باشد، یعنی صدهزار ضربدر 6000000000000 مایل! با وجود این کهکشان، قسمت کوچکی از منظومه های بزرگتر دیگری می باشد.
احتمالا” میلیون ها کهکشان در ورای راه شیری وجود دارد، شاید تمام این کهکشانها را که روی هم بگذاریم هنوز قسمت کوچکی از یک منظومه بزرگ دیگری باشند!
بنابراین ملاحظه می کنید، چرا برای ما غیر ممکن است که تصوری درباره وسعت عالم بکنیم. تصادفا” دانشمندان معتقدند که عالم در حال گسترش می باشد. این می رساند که هر چند میلیون سالی که بگذرد، دو کهکشان فاصله ای از یکدیگر پیدا می کنند که دو برابر فاصله قبلی آنها خواهد بود.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
