واژه ی جانور معمولا مخلوقات نسبتا بزرگی را به ذهن ما می آورد. ولی آیا می دانید که آمیب با آنکه ذره ای بیش نیست و فقط یک یاخته دارد، باز یک جانور به شمار می آید؟
آمیب موجود تک سلولی و ژله مانندی است که بیشتر فقط در زیر میکروسکوپ می توان آن را دید. درازای اندام این جانور از یک دهم میلی متر تا یک میلی متر است.
انواع متداول آن در تالاب ها و روانه های آب شیرین می زیند.
آمیبهای دیگر در ته تجمع گاه آب شور یا شیرین گرد می آیند و نیز در خاک نمناک و یا در غذاهای مانده بسر می برند.
آمیب پیوسته تغییر شکل می دهد، زیرا به هر سو که حرکت می کند، یک طرف اندام خود را به آن سو می کشد.
از اندام آمیب ماده ی ژله مانندی سر برآورده است که ما آنها را پاهای آمیب و یا پاهای کاذب می خوانیم.
آمیب برای برگرفتن غذا پاها را دراز می کند و دور چیزی که باید آن را به درون اندام خود جذب کند، می پیچد.
پس بدین گونه است که این موجود غذا می خورد، زیرا فاقد دهان است.
آمیب از سلسله ی آغازیان است که در تقسیم بندی جهان جانوران، در پایین ترین سطح جای گرفته اند.
این موجود نه شش دارد و نه آبشش.
با وجود این از آب اکسیژن می گیرد و گاز کربنیک پس می دهد.
غذا را نیز درست مانند جانوران بسیار تکامل یافته هضم می کند.
حتی چنین می نماید که آمیب حس هم دارد، چون وقتی با آن تماس گرفته می شود، واکنش ناخوشایندی نشان می دهد، یعنی بی درنگ خود را جمع می کند و به صورت گلوله ای ریز در می آید.
آمیب از نور نیز می گریزد، همین طور نسبت به آب بسیار سرد یا بسیار گرم حساسیت دارد.
آمیب یاخته ای است دارای یک هسته ی بیضی شکل در میان پرتوپلاسم دانه داری که لایه ای رقیق تر و روشن تر آن را فرا گرفته است و چون به رشد کامل خود برسد، هسته که نقطه ی ریزی در میان پرتوپلاسم است، به دو بخش تقسیم می شود و از خود دو جانور مستقل پدید می آورد.
هر بخش نیز، پس از رسیدن به رشد کامل، باز به دو جانور دیگر تقسیم می شود.
از 6 یا 7 گونه آمیبی که به بدن انسان وارد می شود، فقط یکی زیان بخش است و او را به دیسانتری آمیبی مبتلا می کند.
بر اثر این بیماری، التهاب روده پدید می آمد، چنانکه اگر زود به بیمار نرسند، جگر و مغز ورم عفونی (آبسه) پیدا می کند و چه بسا که منجر به مرگ او شود.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد دهم