استرالیا بزرگترین جزیره ولی کوچکترین قاره در جهان است. وسعتش هفت میلیون و هفتصد و هفتاد هزار مترمربع، یعنی برابر وسعت ایالات متحد امریکا ( به استثنای آلاسکا) است.
در افسانههای قرون وسطایی نیز سخن از قارهی بزرگی در نیمکرهی جنوبی رفته است که کسی آن را ندیده بود. خیلی ها کنجکاو بودند و می خواستند بدانند اگر چنین قارهی براستی وجود داشته است، چگونه بوده و ساکنان آن چه شکلی داشته اند.
برای آن به زبان لاتینی نامی گذاشته بودند: ترا استرالیس اینکگنیتا، یعنی ناشناخته سرزمینی در جنوب.
هلندیها نخستین مردمی از اروپا بودند که از استرالیا دیدن کردند. آنها در حالی که بین هلند و جزیرهی جاوه (که مستعمره نشین هلند در آسیای جنوب شرقی بود) سفر می کردند، ناگهان به کشف استرالیا دست یافتند.
هلندی ها که به جاوه سفر می کردند از جنوبی ترین نقطهی افریقا (دماغهی امید) می گذشتند، سپس بادهای غرب وزان کشتی شان را وارد اقیانوس هند می کرد.
بسیاری از کشتیرانان پیش از آنکه مسیر خود را به شمال، به سوی جاوه، تغییر دهند، بیش از حد به شرق پیش رفتند و آنگاه خود را در سواحل غربی استرالیا یافتند.
بعدها نام این قسمت از قاره را هلند نو نهادند.
در 1642 ناخدا آبل تاسمان مأموریت یافت که برود و ببیند در سواحل شرقی آنجا چه خبر است.
وی جزیره ای را کشف کرد که اکنون تاسمانی نامیده می شود. سپس همین ناخدا زلاند جدید را نیز کشف کرد. پس از آن به پویش در سواحل شمالی استرالیا پرداخت.
در 1770 ناخدای انگلیسی جیمز کوک سواحل شرقی استرالیا را کشف کرد و نام آن را ویلز جدید جنوبی نهاد.
وی جزیرهی بتانی را نیز پیدا کرد؛ جایی که شهر کنونی سیدنی، بزرگترین شهر استرالیا، در نزدیکیش واقع شده است. در 1788 نخستین مستعمره ی انگلیس در همین شهر پدید آمد.
پایتخت استرالیا شهر کنبرا است. در 1988 جشنی به مناسبت دویستمین سال ورود اروپاییان به استرالیا در آنجا برگزار شد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 10