قورباغه ها هر چند در خشکی نیز زندگی می کنند ولی بسیاری از انواع آنها هنگام تخم ریزی به درون آب می شتابند.
قورباغه گوشه ای آرام در کناره ی تالاب ها و دریاچه ها را جستجو می کند؛ جایی که عمق آب نزدیک به 30 سانتی متر است.
به هنگام شب و یا صبح زود، ماده ی قورباغه بر طبق یک عادت سالیانه تخم می گذارد.
تخم ها در پوششی ژلاتینی و لزج، آویخته بر گیاهی در درون آب، نگهداری می شوند.
یک قورباغه ی کوچک دو تا سه هزار تخم می گذارد، اما اگر بزرگ باشد تعداد تخم هایش به شش تا هشت هزار نیز می رسد.
تخم ها کروی شکل اند.
قسمت بالای تخم سیاه و پایین آن کمرنگ است و 4 میلی متر هم درازی دارد.
توده ی تخم هایی که از شکم قورباغه بیرون می آید، در نخستین مرحله به اندازه ی یک نعلبکی است، ولی در آب بتدریج متورم می شود و به چند برابر اندازه ی نخست خود می رسد.
با گذشت چند روز بسته به تفاوتی که در نوع قورباغه ها وجود دارد، تخم ها سر باز می کنند و از درون آنها کفچلیزها در آب شناور می شوند.
کفچلیز، نوزاد آبزی قورباغه است که با دمی ظریف و آبششها، همچون شاخه هایی خرد و پشمالو، در آب زندگی می کنند.
در آغاز، آبششها بیرون از اندام جانور نمایان است، ولی بتدریج لایه ای از پوست آن را می پوشاند.
در اندرون بدن، ششها رشد می کند و دگرگونگی های بیشتری رخ می دهد.
سپس پاها نیز رشد می کنند.
البته پاهای عقب زودتر نمایان می شود، ولی پاهای جلو تا آخرین مراحل دگردیسی جانور، آشکار نیست.
با روند رشد قورباغه، دمش در داخل بدنش جمع می شود و پس از آنکه بالغ شد، بکلی از میان می رود.
در این مرحله دیگر قورباغه آماده ی زیستن در زمین شده است.
دگرگونی هایی که برای نوزاد از مرحله ی کفچلیزی تا بلوغ کامل رخ می دهد، ظرف یک هفته یا کمتر صورت می گیرد، اما در هوای سرد ممکن است تا دو هفته یا بیشتر طول بکشد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 10
