نقد فیلم پرومتئوس ؛ حیات موجودات فضایی
یکی از پرسر و صداترین فیلم های سال 2012 پرومتئوس می باشد که ساخت آن از قبل توسط کارگردان آن یعنی ریدلی اسکات وعده داده شده بود.
میتوان آنرا هدیه ای برای طرفداران نظریه ارابه خدایان اریک فون دانیکن در نظر گرفت.
در این فیلم داستان پا را از اینکه موجوداتی هوشمند در سیارات دیگر ممکن است وجود داشته باشند فراتر میگذارد.
این موجودات قدرتمند و پیشرفته هستند و احتمالا نمونه های قدیمی تر حیات.
ایده فیلم جدید نیست اما به خوبی به آن پرداخته شده است و جلوه های ویژه خوبی هم دارد.
داستان فیلم پرومتئوس
عده ای از دانشمندان در پی یک کشف باستان شناسی سرنخی از مبدا حیات پیدا میکنند و برای یافتن پاسخ با سرمایه گذاری یک شخص ثروتمند راهی یک سیاره ناشناخته می شوند.
زمان این رویدادها در آینده و اواخر قرن بیست و یکم هست.
از آنجایی که آقای اسکات خودش از طرفداران اریک فون دانیکن هست داستان را بر اساس نظریه اریک فون دانیکن پیش می برد.
دانشمندان به دنبال گونه ای هستند که فکر میکنند قصد کمک به بشر را داشته و پاسخ سوالات را دارند، اما در حقیقت آن گونه به دنبال نابودی انسان ها هستند.
موجوداتی تقریبا شبیه انسان اما درشت هیکل تر در آنجا وجود دارند.
آنها مهندسین نام دارند.
این فیلم برخلاف فیلم هایی مثل لیمیتلس یا لوسی عامه پسند نیست و کسانی که کتاب ارابه خدایان را نخوانده اند و یا مستندهای این سبکی را ندیده اند چیزی از فیلم متوجه نمی شوند و ایرادات زیادی به آن خواهند گرفت.
دانشمندان با سفینه خود به این سیاره سفر می کنند و با تعدادی جسد ساکنین این سیاره روبرو می شوند.
در آنجا نوعی سلاح کشتار جمعی را می یابند که شامل تخم‌های موجودی است که بر اثر جذب ماده‌ای سیاه رنگ ایجاد شده و میخواسته اند آنها را به سوی زمین نشانه بروند و ساکنان زمین را با این روش نابود کنند.
اما چرا؟
این مهم ترین سوال دکتر الیزابت شاو هست.
او می خواهد جواب این سوال را پیدا کند.
یکی از دیالوگ های عجیب فیلم از زبان یک ربات انسان‌نمای پیشرفته که دیوید نام دارد گفته میشود.
حرف او تا حدودی پاسخ سوال دکتر شاو هست.
او میگوید شما انسان ها چرا ما ربات ها را ساخته اید؟!
غیر از این است که میخواستید توان ِخود را بسنجید؟!
و چقدر مأیوسانه است اگر این حرف را کسی به خودتان بگوید!
روبات فیلم پرومتئوس
این ربات شخصیت مرموزی دارد و انگار اختیارش کاملا دست خودش هست.
ایده پردازی آن به گونه ای است که احساس می شود سازندگان آن، قوانین آیزاک آسیموف در مورد ساخت ربات را زیر پا گذاشته اند.
همین موضوع باعث دلهره آور شدن این ربات میشود.
قوانین سه گانه آسیموف که ربات سازان ملزم به رعایت آن هستند:
- یک ربات نمی‌تواند به یک انسان آسیب بزند یا به دلیل وارد عمل نشدن، اجازه دهد انسانی آسیب ببیند.
- یک ربات باید دستورهای دریافتی از یک انسان را عمل کند، مگر در مواردی که این دستورها در تناقض یا قانون شمارهٔ یک باشد.
- یک ربات باید از وجود خویش مراقبت کند مادامی که این محافظت در تضاد با قوانین شماره یک یا دو قرار نگیرد.
پایان فیلم
دیوید برای یافتن حقیقت از انسان ها پیشی می گیرد خودش را لایق تر از انسان ها میداند.
در فضای ترسناک فیلم که موجودات عجیب و غریب آن سیاره هر لحظه ممکن است از راه برسند و دانشمندان را نابود کنند، مرموز بودن دیوید هم مشکل دیگریست.
او خودش را برتر از انسان ها میداند.
این را میتوان از چشمان دیوید فهمید.
در سکانس های پایانی فیلم که با یکی از مهندسین آن سیاره روبرو می شود و او دستی روی سر دیوید میکشد لبخند و آرامش دیوید نشان دهنده همین طرز تفکر است.
این موجود سپس سر دیوید را از تنش جدا میکند.
و با بی رحمی به دانشمندان حمله میکند و فقط الیزابت شاو زنده می ماند.
بی رحمی و سکوت آن موجود غول پیکر همه چیز را ترسناک تر میکند.
ماده سیاهی در آنجا وجود دارد که نوآوری جالبی بوده است.
این ماده به پلیدی حساس است.
هر زمان که افراد شرور و بد نزدیک آن ماده سیاه رنگ میشوند حالت مایع پیدا میکنند و به جنبش می افتد.
این ماده در برخورد با خوبی و بدی تغییر شکل میدهد و نتایج متفاوتی هم حاصل میشود.
در پایان فیلم پرومتئوس تمام تجهیزات و سلاح های این موجودات نابود شده و دکتر الیزابت شاو برای یافتن حقیقت به راه خود ادامه می دهد.
یعنی داستان همچنان ادامه دارد…