وسیله ی اصلی انسان برای برقرار ساختن ارتباط، استفاده از کلمات است. اما هیچ حیوانی قادر نیست چنین ابزاری را در اختیار بگیرد.
با وجود این بسیاری از جانوران پیامهایی به یکدیگر مبادله می کنند.
بسیاری از حیوانات به کمک صداهایی که از خود در می آورند، با یکدیگر ارتباط برقرار می سازند.
چون اسبی شیهه بکشد یا سم بر زمین بکوبد، می خواهد اسبان دیگر را از چیزی آگاهی دهد.
مرغ نیز هنگام بروز خطر صدای ویژه ای از خود در می آورد تا جوجه ها از آن آگاه شوند و از خطر دوری جویند.
پیام رسانی سگ شیوه های گوناگونی دارد: عوعو، غرغر، ناله، زوزه، دندان نشان دادن و پنجه را بالا بردن.
با این صداها و حرکات، سگهای دیگر منظور همتای خود را خوب در می یابند.
زنبورها توانایی شگرفی در مبادله ی پیام دارند.
آنها، هنگام بازگشت به کندو، با رقص به دیگر زنبورها می فهمانند که چه گلی برای تغذیه در دسترس است و در کجا قرار دارد.
پرندگان آوا سر می دهند و آواز می خوانند و بدین ترتیب با هم ارتباط برقرار می کنند. در واقع در آوای پرندگان «لهجه» های گوناگونی هست.
آوای یک پرنده در سوئیس مثلا با آوای همان پرنده در انگلستان اندکی فرق می کند. حتی در نقاط مختلف یک کشور، آواهای گوناگونی از یک پرنده شنیده می شود.
بسیاری از مردم می پندارند که حیوان خانگی زبان آنها را می فهمد. اما حقیقت این است که سگ با آهنگ صداها آشنا می شود نه آنکه معنای کلمات را بیاموزد.
جالب این است که حیوانات دست آموز، مانند گربه و سگ، یاد می گیرند که با صاحب خود پیام مبادله کنند. مثلا چون گرسنه می شوند، غذا می طلبند و یا گربه با «میو میو» کردن، می خواهد که در منزل یا اتاق را به رویش باز کنند.
اما ظاهرا حیوانات وحشی قادر به اظهار خواسته های خود بدین گونه نیستند؛ یعنی مثلا اینکه از همنوع خود غذا بطلبند.
با این همه هرگاه حیوانی پیامی مخابره می کند، حداکثر کاری که انجام می دهد، حالی کردن احساس و قصد خود است. اما او هرگز توان«مکالمه» نخواهد داشت.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 10