همانگونه که شنیده اید «مومیایی» در مصر قدیم متداول بود.
مومیایی به جسد مرده ای می گویند که به شیوه ای خاص از آن طوری نگهداری بشود که هرگز نپوسد.
واژه ی «مومیایی» از زبان عربی آمده است و معنایش « جسدی است که به وسیله ی موم یا قیر نگهداری شده است».
حال ببینیم چرا مصریان اجسام مردگان را مومیایی می کردند؟
علّت آن بود که به اعتقاد آنان روح پس از مرگ مانند پرنده ای که صورت آدمی دارد، روزها به پرواز درمی آید. سپس شبانگاه از ترس شیاطین دست از پرواز کشیده، به قبر خود باز می گردد. حال برای آنکه روح قبر خود را گم نکند باید بدن او را سالم نگاه داشت. زیرا اگر بدن بپوسد و از بین برود روح دیگر نمی تواند قبر خود را بشناسد.
از این رو مصریان طریقه ای برای جلوگیری از پوسیدن بدن یافتند که همان مومیایی کردن مردگان بود.
در زمانی دورتر از 3000 سال پیش از میلاد، در مصر اجساد مردگان را در میان ریگ های داغ بیابان نگهداری می کردند. سپس قبرهایی از سنگ تراشیدند و بدن افراد مهم را در آنها می نهادند.
اَهرام نیز در مصر تقریبا” به همین منظور پدید آمدند. ولی نه اهرام و نه قبرهای سنگی هرگز به خشکی ریگهای بیابان نبودند تا بتوانند بخوبی اجساد را حفظ کنند. از این رو کوشش به عمل آمد و مصریان راهی به صنعت «مومیایی» گشودند.
شیوه ی مومیایی کردن اینگونه بود:
برای مومیایی کردن، نخست مغز، شُش ها و دستگاه گوارش را از بدن مرده بیرون می آوردند. آنها را در چهار کوزه ی معروف به «کانوپی» نهاده، بیرون از جسد مرده دفن می کردند (این کوزه ها منسوب به شهر کانوپوس یکی از شهرهای مصر، بودند.)
در مرحله ی دوم، جسد مرده را با نمک به حالتی شبیه به ماهی دودی درمی آوردند. آنگاه این جسد را در معرض گرما و باد بیابان، قرار می دادند تا خوب خشک شود و دیگر هیچ رطوبتی در آن باقی نماند. سپس آن را خوب می شستند و با صمغ کاج، مومیاییش می کردند.
آنگاه چون همه ی این کارها تمام می شد، جسد را در میان صدها متر پارچه کتانی، خوب می پیچیدند.
عمل مومیایی 70 روز طول می کشید!
در ضمن نجّارها هم دست بکار می شدند. جعبه های مخصوصی برای مومیایی می ساختند. جسد افراد مهم و ثروتمند را در میان جعبه های متعددی، یکی در میان دیگری، می نهادند.
صنعتگران نیز به نقاشی و تزیین روی جعبه ها می پرداختند و طرح و رنگهای بسیار گوناگونی بر روی آنها می انداختند.
دیوارهای مقبره نیز دارای نوشته ها و عکسهایی بود که همه شرح داستان زندگی آن مرده بود. آنگاه چیزهایی که برای او در زندگی خوشی و راحتی فراهم آورده بودند، همه را در کنارش قرار می دادند.
با این کارها بود که مصریان می پنداشتند مرده برای زندگی پس از مرگ، کاملا” آماده و مجهز گردیده است.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2
