حروف الفبا در حقیقت هر یک علامات صوتی هستند. الفبای انگلیسی بر اساس الفبای رومی ها تنظیم شده و الفبای مزبور در حدود 2500 سال عمر دارد. حروف بزرگ در الفبای امروزی انگلیسی تقریبا” شبیه رسم الخط رومی قرن سوم قبل از میلاد می باشد.
پیش از اختراع الفبا بشر برای ثبت حوادث و اتفاقات یا تبادل افکار از تصاویر استفاده می نمود. مثلا” تصویر چند بز کوهی چنین معنی می داد که اینجا سرزمین خوبی برای شکار می باشد، بنابراین کشیدن تصویر در واقع نوعی نوشتن بود. نوشته های تصویری از اینگونه، بیشتر توسط بابلی ها و مصریان و چینی ها شیوع داده شد.
رسم کتاب تصویری به موقع دستخوش تغییراتی گردید. تصویر بجای آنکه عینا” شیء مورد نظر را مجسم کند تصویر آن را در ذهن بوجود می آورد. به عنوان مثال، تصویرها امکان داشت فعل راه رفتن را نشان دهد. این مرحله نوشتن به نام «ایدئو گرافیک» یا «کتاب تجسمی» نامیده شد.
اشکال این طرز نگارش آن بود که امکان داشت مطلب واحدی را چند نفر بطرق مختلف تعبیر و توجیه نمایند. بنابراین متدرجا” این روش عوض شد و علامات نماینده و مؤید ترکیبات صوتی شدند. به عنوان مثال، اگر کلمه بازو را تصویر می کنند، پس تصویر بازو نشان دهنده صدای آن می شد. این مرحله نوشتن را «کتاب هجائی» نامیدند.
بابلی ها، چینی ها و مصری ها هیچوقت از این مرحله ی نوشتن تجاوز نکردند و مصریان نوعی الفبا را با اضافه کردن 24 علامت بین تصاویر درست کردند که نشان دهنده کلمات و حرفهای یک صدایی بود. ولی ارزش و اهمیت اختراع خود را درک نکردند.
در حدود 3500 سال قبل، مردمی که در نزدیکی سواحل شرقی مدیترانه زندگی می کردند قدم بزرگی به سوی الفبای امروزی برداشتند. آنان تشخیص دادند که یک علامت می تواند در همه حال معرف یک صدا باشد. بنابراین عده محدودی علائم را بدین مقصود بکار بردند و علامات مزبور الفبا را تشکیل داد.
تکمیل الفبا توسط عبریها و بعدا” توسط فنیقی ها انجام گرفت. فنیقی ها الفبای خود را تحویل یونانی ها دادند. رومی ها الفبای یونانی ها را با تغییرات و اضافاتی قبول کردند و آن را تحویل مردم اروپای غربی دادند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6