مو عبارت است از رشد لایه ی شاخی شکل پوست. مانند ناخن اگر آن را بچینیم هرگز آسیبی به ما نمی زند. زیرا که سلول های شاخی فاقد عصب هستند.
از آن رو که مو در نمایاندن سیمای ما نقش مهمی دارد و آراستن و دگرگون ساختن آن هم آسان است، زن و مرد از دوران های بسیار ابتدایی بر سر آن خیلی چیزها می آوردند.
کسی نمی داند که فکر کوتاه کردن مو یا آراستن آن نخست از ذهن چه کسی خطور کرد. ولی این را می دانیم که زنان از هزاران سال پیش شانه داشتند و زن و مرد هر دو از روزگاران قدیم موهای خود را فر می دادند.
اما این سنت که زنان موهای بلند و مردان موهای کوتاه داشته باشند، سنّتی جدید است. چه در قرون وسطی مردان با موهای بلند و فر خورده بودند و حتی به آن روبان هم می زدند.
آنگاه اگر کسی موی بلند نداشت، با موهای بلند مصنوعی که از دهات تهیه می شد، خود را می آراست.
هانری هشتم، پادشاه انگلستان، موی کوتاه را برای مردان مد کرد. وی دستور داد که مردان همه موی سر خود را کوتاه کنند ولی می توانستند که ریش بگذارند و سبیل هایشان را تاب بدهند.
ولی در زمان جیمز اوّل دوباره موی بلند برای مردان مد شد و کلاه گیس هم برایشان مصرف پیدا کرد.
تقریبا” در اواسط قرن 17 بود که دو گروه در انگلستان می زیستند: گروهی که با موی کوتاه سر و ریش بلند موافق بودند، و گروهی دیگر که از ریش کوتاه و موی بلند سر طرفداری می کردند.
از آن پس در طول صد سال رسم مربوط به آرایش مو پیوسته تغییر می کرد. سرانجام در حدود سال 1800 این رسم برای مردان قطعی شد که موی سر خود را کوتاه نگاه بدارند.
زنان همیشه مایل بوده اند که گیسوان بلندی داشته باشند. ولی آراستن آن به حالت چرخی، هوس زنان دربار لوئی 14 بود.
امروزه زنانی که موی کوتاه را دوست می دارند نه بخاطر آن است که زیباتر شوند، بلکه نگهداری آن ساده تر بوده از استعمال سنجاق های متعدد و شانه زدن های طولانی انسان را رهایی می بخشد.
آرایشگری و آرایشگاه ها پدیده ای جدید است. در انگلستان حرفه ی آرایشگری نخستین بار در 1461 به ثبت رسید و در فرانسه در زمان لوئی 14.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2