شما اگر بخواهید قطعه جسمی را سفت کنید، چکار خواهید کرد؟ طبیعتا” آنرا می فشرید و هر قدر بیشتر آن را به اصطلاح بچلانید و بفشرید، آن را سخت تر خواهید کرد.
الماس هم در طبیعت به این درست شده است. یک صد میلیون سال قبل، زمین در آغاز دوره ی خنک شدن خود بود. در آن هنگام، در زیر زمین یک توده سنگی داغ و مایع وجود داشته است. این توده سنگی تحت فشار و حرارت فوق العاده قرار گرفته است و کربن که سخت تحت تأثیر این فشار قرار داشته تبدیل به جسمی شده است که امروز آن را الماس می نامیم.
الماس سخت ترین ماده ی طبیعی است که بشر آن را شناخته است. ولی به آسانی نمی توان سختی آن را دقیقا” اندازه گرفت. یکی از راههای سنجش سختی آن به وسیله ی خراشیدن آن می باشد که این خراش به وسیله ی جسم سخت دیگری انجام می گیرد. در سال 1820 ، شخصی به اسم مهس ترازویی برای اندازه گیری مقدار سختی مواد معدنی بر اساس همین آزمایش ساخت. این ترازو میزان سختی مواد معدنی زیر را به این شرح تعیین کرد:
طلق (1 ) سنگ گچ (2 ) سنگ آهک (3 ) فلورایت (4 ) آفاتیت (5 ) فلدسپار (6 ) کوارتز (7 ) کوراندم (8 ) توپاز (9 ) الماس (10 )
ولی تمام این اجسام با مقایسه با یکدیگر اندازه گیری شدند. به عنوان مثال، معلوم شد که اگر چه کوراندم در این سنجش در مرتبه ی نهم و الماس در مرتبه دهم قرار دارد، ولی اختلاف سختی آنها با یکدیگر بیشتر از فرق بین 9 و 1 در این ترازو می باشد. بنابراین، الماس در میان همه سنگهای معدنی از حیث سختی قهرمان بی رقیب می باشد. حال ببینیم با آنکه الماس این چنین سخت است، پس چگونه می توان آن را برید و به آن شکل داد؟ تنها چیزی که الماس را می برد الماس دیگری است! آنچه که الماس برها به کار می برند اره ایست که لبه آن از خاکه الماس ساخته شده است.
به این جهت چرخهای سمباده و برش که با الماس ساخته شده اند، از راههای مختلف در صنایع به کار می رود: مثلا” در تراشیدن عدسی ها، ساختن ابزاری که برای بریدن اشیاء مسی و برنجی و غیره، همچنین برای بریدن شیشه به کار می روند. امروزه بیشتر از 80 درصد از مقدار الماس های تولید شده، در صنایع به کار می روند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7
