در روزگار قدیم اگر می خواستند ساختمان یا پلی بسازند از تخته سنگهای طبیعی استفاده میکردند. اما امروزه بشر توانسته است که علاوه بر سنگهای طبیعی، از سیمان نیز جسم سختی همچون سنگ پدید بیاورد.
سیمان را با سنگریزه و ماسه مخلوط می کنند و از آن بتون فراهم میآورند.
بشر در تهیهی سیمان از خود طبیعت درس آموخت. زیرا دید که بسیاری از سنگهای طبیعی از اجزای خرد و سختی درست شدهاند، موادی که بوسیلهی برخی مواد چسبنده به هم متصل گردیده و آنگاه تخته سنگی را پدید آوردهاند.
از تماشا و بررسی این چیزها بشر به فکر افتاد که خود نیز مادهای فراهم کند که همان خاصیت چسبندگی را داشته باشد.
و سرانجام بشر موفق به کشف سیمان شد.
راهی را که بشر برای کشف آن پیمود این بود که: برخی مواد معینی را در کوره حرارت داد تا به صورت مادهای سنگ آسا و چسبیده به هم درآمد. سپس آن را آسیا کرد و به صورت گرد درآورد.
البته این گرد چیزی جز همان سیمان نبود.
هرگاه این گرد، یا سیمان، را با آب و ماسه و شن مخلوط کنیم خواهیم دید که سیمان به شکل مادهی چسبناکی در لابلای سنگریزههای ریز و درشت جای میگیرد، و پس از اندکی جسم یکپارچه و سختی، مانند یک سنگ طبیعی، از آن به دست میآید.
این ماده از روزگار قدیم وجود داشته و بشر برای چسباندن سنگها از آن استفاده میکرده است.
رومیان با آن دیوار، راه قنات و جاده میساختند. آنان در ساختمان نیز از سیمان استفاده میکردند.
قبل از رومیان، یونانیان نیز سیمان را مصرف میکردند. ولی با این همه میبینیم که مصریان در مصرف سیمان از یونانیان نیز پیشی گرفته بودند. چه که آنان در ساختمان اهرام مصر، سیمان به کار بردهاند.
بیشتر سیمانهایی که ما امروزه مصرف میکنیم از نوع ئیدرولیک می باشد. یعنی آنکه بر اثر تماس با آب سفت و محکم می شوند.
این نوع سیمان را سیمان پورتلند می خوانند. علت این نامگذاری آن است که این نوع پس از سفت شدن حالت نوعی سنگ را به خود میگیرد که در نزدیکی پورتلند در انگلستان، یافت شده است.
اجزای اصلی سیمان پورتلند عبارتند از:
آهک، آهن، سیلیس، آلومین
این مواد را از سنگ آهک، خاک رس، سنگ رستی، صدف و سایر مواد طبیعی به دست میآورند.
نخست اینها را آسیا می کنند تا خوب نرم شوند. سپس همه را درهم آمیخته و ترکیب شیمیایی لازم را بدین گونه فراهم می آورند.
این همان سیمانی است که ما اکنون مصرف میکنیم.
بیش از 30 ایالت در امریکا میلیونها بشکه از چنین سیمانی در سال تولید میکنند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 4