بسیاری نمی دانند که آیا میان وزغ و قورباغه فرقی وجود دارد یا نه.
البته وزغ و قورباغه در بسیاری از چیزها شبیه به یکدیگرند. گرچه هر دو از حیوانات سرد خون و در شمار دوزیستان می باشند، یعنی هم در آب و هم در خشکی زندگی می کنند، ولی باز فرق اندکی میان این دو حیوان مشاهده می شود.
قورباغه اندامی صاف و لیز و کشیده دارد و از وزغ خوش نماتر است. اما وزغ خپله و دارای پوستی خشک و زگیل وار می باشد. همچنین بیشتر قورباغه ها دندان دارند، ولی در بیشتر وزغها هیچ دندانی دیده نمی شود.
می توان گفت که تقریبا” همه ی دوزیستان تخم می گذارند. وزغ و قورباغه نیز حیواناتی از همین قبیلند. تخم آنها از ماده ای ژله مانند درست شده و مانند ذرات غبار تعداد بی شماری از آن زنجیره وار بر روی آب شناورند.
وقتی که نوزاد قورباغه سر از تخم بیرون می آورد، شبیه ماهی است. دمی دراز دارد و با آبشش تنفس می کند. قورباغه در این مرحله پا هم ندارد. تا 25 روز بچه قورباغه با همین شکل، پیوسته رشد می کند. پس از سه تا چهار ماه، دم و آبشش ها را از دست می دهد و در عوضِ آنها دارای پا و شش می گردد. با این همه، باید حدود یک سال بگذرد تا این حیوان به صورت یک قورباغه یا یک وزغ کاملی درآید.
وزغ و قورباغه هر دو عمر طولانی دارند. گاهی به 30 تا 40 سالگی هم می رسند. وزغ از قورباغه کمتر تخم می گذارد. با این وصف، در ظرف یک سال بین چهار تا دوازده هزار تخم تولید می کند.
اما قورباغه ی گاوی در هر فصلی 18 تا 20 هزار تخم می ریزد.
در برخی از انواع وزغها، نر نقش مهمتری در بیرون آمدن نوزاد از تخم بازی می کند. مثلا” در اروپا دیده شده که وزغ نر زنجیره های دراز تخمها را به دور پای خود بسته، آن قدر در سوراخی توی زمین می آرمد تا نوزادها آماده بیرون آمدن از تخم بشوند. آنگاه همینکه نوزادها بخواهند سر از تخم بیرون کنند، وزغ آنها را با خود به تالابی می برد و در آن قرار می دهد.
در امریکای جنوبی وزغی زیست می کند که شکل عجیبی دارد. این وزغ حفره هایی در پشت خود دارد که تخم هایش در درون آنها رشد می کنند. در این حفره ها مایعی ریخته شده و با پوست هم رویشان پوشانده شده است.
نوزادهای وزغ آنقدر در همین حفره ها باقی می مانند تا لحظه ای که شکل وزغ کاملی به خود بگیرند.
وزغ هایی که در مناطق معتدل زندگی می کنند معمولا” قهوه ای یا زیتونی هستند. ولی وزغ های مناطق گرمسیری غالبا” به رنگهای روشن می باشند.
از دست زدن به وزغ هیچ خطر یا آسیبی متوجه انسان نمی گردد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 3
