لکه های خورشیدی چیست؟

در سال 1610 به فاصله کمی بعد از اختراع تلسکوپ یا دوربین ستاره شناسی، گالیله اولین بشری بود که لکه هایی را در سطح خورشید مشاهده نمود. چنانچه با تلسکوپ به خورشید نگاه کنیم لکه های خورشیدی بنظر حفره های تیره ای می آیند که در سطح یا صفحه سفید خورشید قرار دارند.
لکه های خورشیدی را می توان تقریبا” در روزهای پاک و روشن مشاهده کرد. از نظر اندازه بسیار متفاوتند. بعضی از آنها عبارت از لکه های کوچکی در سطح خورشید هستند. یکی از لکه های خیلی بزرگ 90000 مایل طول و 60000 مایل عرض داشته است. گروهی از لکه های معروف خورشیدی تا 200000 مایل طول دارند.
ستاره شناسان تا حدودی اطمینان دارند که لکه های خورشیدی بعلت اثراتی که ایجاد می کنند دارای ماهیت الکتریکی هستند. ستاره شناسی نشان داده است که هر لکه عبارت از ماده الکتریکی شده چرخنده ای است که از داخل خورشید بصورت مضاعف و به شکل تونل خارج شده و منفجر می گردد.
لکه های خورشیدی یا انرژی الکتریکی آزاد شده آنها، شعاع های الکترونی با بار منفی به داخل فضا می فرستند. بعضی از این الکترون ها وارد اتمسفر زمین شده و اثرات الکتریکی معینی را بوجود می آوردند.
یکی از این اثرات انوار شمالی است. انرژی الکتریکی لکه های خورشیدی همچنین در امواج رادیویی اختلال پدید می آورد. همچنین بنظر می آید که این الکترونها مقدار گاز اوزون در بالای اتمسفر را نیز افزایش دهند. این اوزون اضافی حرارت بیشتری از خورشید جذب می کند. بنابراین لکه های خورشیدی در آب و هوای زمین نیز ممکن است اثر بگذارند.
بیشتر لکه ها فقط چند روزی دوام می آورند ولی برخی از آنها بیش از دو ماه یا بیشتر عمر می کنند. آنها از نظر تعداد افزایش یافته و سپس در مدت زمان معینی که در حدود 21 و یک، پنجم سال می باشد کاهش می یابند. سوابق و آمارهایی از لکه های خورشید که بیش از یکصد سال است نگاهداری می گردد هم اکنون در دسترس بشر می باشد و ما هنوز درباره چگونگی لکه های خورشیدی و اثرات آنها دانش اندوزی می کنیم.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1