هنگامی ما غذا می طلبیم که بدنمان گرسنه شود.
اما چگونه ما گرسنگی را احساس می کنیم؟ یعنی چگونه این آگاهی به ما دست می دهد که بدنمان نیاز به غذا دارد؟
مردم می پندارند که احساس گرسنگی در حال خالی بودن شکم است. ولی هرگز اینطور نیست، زیرا انسان هنگام تولد نیز شکمش خالی است، ولی برای چند روز او هرگز احساس گرسنگی نمی کند. همین گونه شخص بیمار یا تب دار غالبا” خالی بودن شکم خود را احساس نمی کند.
پس گرسنگی هنگامی شروع می شود که خون از برخی از مواد غذایی خاص تهی گردد. چون رگهای خونی این مواد را از دست می دهند ناگهان بخشی از مغز که مرکز گرسنگی نام دارد، از آن باخبر می شود.
مرکز گرسنگی مانند یک ترمز، پیوسته معده و روده ها را تحت کنترل خویش نگاه داشته است. در تمام مدتی که خون غذای کافی دارد، مرکز گرسنگی فشاری بر ما وارد نمی آورد. اما همینکه خون فاقد مواد لازم گردید، احساس می کنیم که معده و روده ها سخت برانگیخته می شوند. این نیست مگر آنکه مرکز گرسنگی در مغز، آنها را اینگونه به تلاش واداشته است.
فعالیت فوق العاده ی معده و روده ها سبب غرغر شکم نیز می شود. از این رو آدم گرسنه غالبا” صداهایی از درون شکم خود می شنود.
هنگامی که ما گرسنه هستیم، بدنمان به غذای مخصوصی نیاز ندارد. در این هنگام فقط او غذا می خواهد، غذا به هر شکلی که باشد.
ولی از طرف دیگر، اشتهای ما نمی گذارد که شکممان به یک نوع غذای خاص و یکنواخت قناعت کند. بعلاوه، اینگونه غذا رسانی به بدن برخلاف اصول بهداشت می باشد. به عبارت دیگر، این مشکل است که مقدار غذایی را که ما لازم داریم همیشه آن را به شکل مثلا” سیب زمینی تأمین کنیم. از این رو آنرا به صورت سوپ درآورده، با افزودن گوشت و سبزی، هم غذای بدن را تأمین کرده و هم اشتهای لذت طلب خود را راضی نگه داشته ایم.
حال ببینیم تا چه مدت می توان بدون غذا زندگی کرد؟
این امر بستگی به خصوصیات فردی هر شخصی دارد. آدم خونسرد و آرام می تواند مدتی طولانی تر از یک شخص عصبانی و تند مزاج، بدون غذا، بسر برد؛ زیرا هر چه انسان آرامتر باشد، پروتئین بیشتری در بدن خود ذخیره می کند.
زنی در جنوب افریقا رکورد جهانی بی غذا ماندن را شکسته است. می گویند که وی می تواند 102 روز بدون آب و غذا بماند و زندگی کند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 3
