سالها قبل شوخی همه جاگیری شیوع یافته بود که:«کنفوسیوس می گوید…» این علامت آن بود که همه می دانند کنفوسیوس بسیاری حرفهای عاقلانه گفته است. کنفوسیوس یکی از بزرگترین معلمین اخلاقی دنیا بوده است. او در حدود پانصد سال قبل از میلاد مسیح در چین زندگی می کرد.
کنفوسیوس نوشته های قدیمی چین را مطالعه کرد و از آنها مسایلی آموخت که به عقیده او برای پرورش اخلاق انسانها بسیار اهمیت داشت. آنگاه این عقاید را به شاهزادگان و شاگردان مختلفی که به قصد فراگیری علم به سویش هجوم می بردند آموخت. اصول اخلاقی را که او در 2400 سال قبل وضع کرد هنوز هم جزو قواعد بسیار عالی محسوب می شود.
اسم چینی کنفوسیوس «کونک _ فو _ تسه» بود. در بیست و دو سالگی یعنی 3 سال پس از ازدواجش، شروع کرد که به مردم بیاموزد چگونه به خوشی زندگی نمایند. اصل قاعده ی کلی وی برای تعریف خوشی این بود که «آنچه را بر خود نمی پسندی برای دیگران هم نپسند» و این اصل به منزله ی قانون طلایی زمان بود.
کنفوسیوس به عده زیادی از شاهزادگان تعلیم داد و کوشید آنها را متوجه رفتار و سلوک صحیح و اخلاقی نماید، رفتاری که بر اساس عشق و محبت، عدالت، احترام، حکمت و صمیمیت استوار باشد. یکی از پندهای او، احترام به پدر و مادر بود، که اثر عظیمی در چین کرد، چون او می آموخت که نه فقط احترام پدر و مادر در هنگام زندگیشان لازم است، بلکه پس از مرگ آنها بایستی اعمال شود. اما همین پرستش اجداد، سبب شد که چین مدت زیادی به جای قدم برداشتن به جلو، چشم به عقب و گذشته ها دوخته باشد.
کنفوسیوس خود را خدا حساب نمی کرد، در حقیقت هیچگاه درباره ی مافوق بودن و اولویت خود صحبت نکرد. او عقیده داشت که انسان طبعا” خوبست و می تواند این خوبی را با همگامی با سایرین محفوظ بدارد. در مدت پانصد سال پس از مرگ او، پندهای وی فلسفه و حکمت شهرها گردید. ولی وقتی بودا ظهور کرد تا مدتی پندهای کنفوسیوس فراموش گردید. اما بعدا” دوباره از نو به میان آمد و حتی امروزه پندهای او در زندگی میلیون ها تن از مردم جهان نفوذ دارد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6
