در هر کجای جهان که باشید اکثریت آدم ها مدعی هستند که بدون تعصب هستند و اگر حرف درستی و حقیقتی گفته شود آن را قبول خواهند کرد اما متاسفانه در عمل اینگونه نیست.
دلیلش این هست که از ابتدا تمرینی برای بحث درست و بدون مغالطه و بدون تعصب نکرده اند.
یک بار من در جایی انتقادهایی به تئوری تناسخ کردم و ایرادهایی از آن گرفتم. عده زیادی که طرفدار آن بودند شاکی شدند و شروع به فحاشی به من کردند. یک نفر گفت تو اصلا حق نداری برعلیه آن صحبت کنی! وقتی مولانا آن را تایید کرده تو اصلا در حدی نیستی که بخواهی آن را زیر سوال ببری!
گفتم ببینید من یک گزاره صددرصد درست و معتبر گفتم و آن این بود که تناسخ از نظر علمی اثبات نشده است. مولانا اولا دانشمند نبوده و پیپر علمی از او چاپ نشده. دوما حرفش سند نیست.
مولانا در جهان مورد توجه و با ارزش هست به خاطر اشعارش نه به خاطر کارها و کشفیات علمی اش!
شما فکر میکنید دانشمندان، تئوری نسبیت انیشتین را قبول کردند چون اینیشتین گفته بود؟!
نه، چون اینشتین صدها صفحه توضیحات و اثبات های تئوری برایش ارائه کرد و بعدها در عمل هم اتفاق هایی در جهان رخ داد که به نوعی اثبات کننده تئوری نسبیت بود.
در ضمن خوانش شما از مولانا به گونه ای بوده که از آن تاییدِ تناسخ استنباط شده است. ورگرنه عده دیگری از مفسران مخالف این تفسیر شما هستند و میگویند منظور مولانا از آن بیت، تناسخ نبوده و چیز دیگری بوده.
در هر حال از نظر علمی هیچ اهمیتی ندارد که منظور مولانا چه بوده و آیا معتقد به تناسخ بوده یا نبوده، باز هم اثبات به شمار نمیرود. یعنی اگر استیون هاوکینگ بگوید که من به تله کینزی اعتقاد دارم، حرف او اثبات تله کینزی نیست، او ممکن است به هر چیزی اعتقاد داشته باشد.
مستندهای زیادی هم ساخته میشوند که علمی نیستند و در آن ها هم اثبات معتبر ارائه نشده ولی به اشتباه اکثر مردم فکر میکنند که این مستندها اعتبار علمی دارند یا اثبات هستند. به قول جیمز رندی مردم فکر میکنند هرچیزی که به صورت مستند ساخته شد واقعی است چون در غیر اینصورت به صورت مستند ساخته نمیشد!
مثلا با یک نفر مصاحبه میکنند و او زندگی قبلی اش را به خاطر می آورد، یا ادعا میکند که موجودات فضایی او را به سیاره خودشان برده اند و قسم هم میخورد و خیلی از مستندهای دیگر… که هیچ کدام از اینها اثبات محسوب نمیشوند و از نظر علمی اعتبار کمی دارند.
باید در شرایط کاملا استاندارد علمی، یک چیزی اثبات شود و تکرار پذیر باشد. بسیاری از درمان های سنتی برای بیماریها، این ویژگی را ندارند و به همین خاطر علم آنها را قبول نکرده است.
همچنین علم با حرف زور جلو نمیرد. سالها کلیسا سعی کرد جلوی این واقعیت که شهاب سنگ وجود دارد را بگیرد و میگفتند شهاب سنگ شایعاتی است که دشمنان مسیحیت میسازند برای اینکه بگویند دنیایی که خدا ساخته ناامن است! سالها با گردش زمین و سیارات، با طاعون و هزار چیز دیگر مخالفت های جاهلانه ای کردند و حرف هایشان را به خدا و مسیح نسبت دادند اما سرانجام شکست خوردند. چون تنها حقیقت است که میماند و آن چیزی که حقه ای در آن باشد یا قابل دفاع نباشد بالاخره روزی رسوا میشود.
هر نوع باوری اگر قابل نقد کردن نیست و میگویند باید همینطور بدون دلیل آن را بپذیرید، حتما یک جای کارش میلنگد. یک حقیقت علمی اینگونه نیست. هیچ کس به شما نمیگوید که ترتیب عناصر جدول مندلیف همینه که هست و حق نداری آن را نقض کنی! اگر واقعا شما عنصر جدیدی کشف کنید یا متوجه بشوید که ایرادی در این جدول هست و واقعا درست گفته باشید جایزه نوبل میگیرید و به شما فحاشی نخواهند کرد. اما وقتی ما ایرادی از برخی باورها میگیریم، به جای اینکه با دلایل منطقی با ما یک گفتگوی مثبت و سازنده داشته باشند، به ما توهین کرده و میگویند حق نداری در این مورد صحبت کنی!
یک بار من به کسی که فرازمینی ها را در حد خدا قبول داشت گفتم، ببین اریک فون دانیکن نویسنده بزرگی هست اما دانشمند نیست و اعتبار علمی ندارد. تحصیلات آن چنانی هم نداشته و در زندان وقتی به جرم کلاهبرداری دستگیر شده بود، کتاب ارابه خدایان را نوشت.
آن شخص طوری از من عصبانی شد و در آخر گفت این تو هستی که دوزار ارزش نداری، که انگار من برعلیه یک شخصیت قدسی صحبت کرده بودم! در صورتی که اریک فون دانیکن حتی یکی از لوح تقدیرهای من هم نداشته است و واقعا اعتبار علمی بالایی ندارد. البته من هم اعتبار علمی بالایی ندارم، اعتبار علمی بستگی به تعداد پیپرهای علمی دارد که از آن شخص چاپ شده و دانشمندان آن را بررسی کرده اند و به آن امتیاز داده اند.
کتاب علمی برای مردم است و به اندازه پیپر علمی ارزش ندارد. به همین خاطر ما میگوییم فردی مثل اریک فون دانیکن یا زکریا ستچین اعتبار علمی کافی را ندارند و صرفا یک محقق و نویسنده عامه پسند هستند که بارها انتقاد شده و در کارشان ایرادهایی بزرگ وجود داشته است.
