مدتها بر تاریخ بشر می گذشت و هنوز نامی برای روزهای هفته وجود نداشت. دلیل این امر بسیار ساده است، چه هنوز در آن زمان هفته ای پدید نیامده بود.
در آن ایام، تنها تقسیم بندیی را که بشر می شناخت ماهها بودند، و برای روزهای ماه نیز اسمی در نظر گرفته نشده بود. ولی از روزی که زندگی شهرنشینی را آغاز کرد دید که باید روز مخصوصی را برای داد و ستد تعیین کند.
گاهی روز داد و ستد را هر ده روز یکبار قرار می دادند، گاهی هر هفت روز یکبار، و زمانی هم هر پنج روز یکبار.
بابلیان هفته را برگزیدند و در روز هفتم همه دست از کار کشیده فقط دور هم جمع می شدند تا داد و ستد کنند و مراسم مذهبی بجای آورند.
یهودیان نیز از این شیوه پیروی کردند، ولی روز هفتم را ویژه ی اعمال مذهبی نمودند.
پس بدین گونه بود که «هفته» پدید آمد. یهودیان نامگذاری روزهای هفته را آغاز کردند و به هر روز نامی ویژه دادند. اما اگر راستش را بخواهید آنان فقط روز هفتم را سبت یعنی «روز استراحت» می نامیدند. اما برای روزهای دیگر هفته، عددی را می گفتند که بیانگر فاصله اش تا سبت بود، بدین شیوه: روز اول (یکشنبه) روز دوم (دوشنبه)، روز سوم (سه شنبه) و.. و..
هنگامی که مصریان نیز هفته را پذیرفتند، در نامگذاری از ماه و خورشید و ستارگان کمک گرفتند. یعنی نام پنج سیّاره را همراه با نام خورشید و ماه بر روزهای هفته نهادند.
رومیان نیز همین شیوه ی نامگذاری را از مصریان گرفتند:
- روز خورشید
- روز ماه
- روز مرّیخ (مارس)
- روز عطارد (مرکوری)
- روز ژوپیتر
- روز ونوس
- روز کیوان یا زحل (ستورن)
اما انگلیسی ها نام روزهای هفته را از آنگلوساکسون ها اقتباس کردند که آنان نیز هر روزی را به نام یکی از خدایان خود _ که همان خدایان رومیان بود _ می خواندند.
اکنون می بینید که چگونه انگلیسی ها از آنگلوساکسون ها و آنها نیز از رومیان در این نامگذاری پیروی کرده اند. ولی البته برای پنجشنبه به جای ژوپیتر رومیان، نام خدای خود تُر را که خدای رعد است، نهادند، و برای جمعه به جای ونوس رومیان، نام همسر خدای اُدین خود که فریگ بود، انتخاب کردند.
در ضمن، این را نیز بدانید که روز به فاصله زمانی می گویند که بین طلوع و غروب خورشید، قرار گرفته است. ولی رومیان از نصف شب تا ظهر را یک روز می پنداشتند که اکنون بیشتر ملت های متمدن نیز همین شیوه را به کار می برند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2