آبشار نیاگارا در 26 کیلومتری شهر بوفالو، در ایالت نیویورک، در مسیر رودخانهی نیاگارا واقع شده است.
رودخانهی نیاگارا از دریاچه ی ایری جریان می یابد، از چهار دریاچهی بزرگ میگذرد و پس از طی 56 کیلومتر، در مرز امریکا و کانادا، به دریاچهی انتاریو می ریزد.
این رودخانه در نیمه راه خود با امواجی خروشان از ارتفاع 51 متری فرو می ریزد که آنجا را آبشار نیاگارا گویند.
این آبشار را جزیرهای به نام گوت به دو بخش تقسیم کرده است، به گونهای که در بخش خاک کانادا آبشار موسوم به هرسشو (نعل اسب) را پدید آورده و در خاک امریکا آبشار امریکا را 95 درصد از آبهای این آبشار که چیزی حدود 320 میلیون لیتر در دقیقه است، از هرسشو که مانند یک نعل اسب منحنی است، فرو می ریزد.
آبشار نیاگارا از نظر زمین شناسی پدیدهای جوان تلقی میشود، زیرا عمرش فقط به 10 تا 12 هزار سال میرسد.
در عصر یخبندان ، سراسر منطقهای که اکنون نیاگارا خوانده میشود، پوشیده از یخ بود. به مرور که یخها آب شدند، دریاچهی ایری شکل گرفت. با پر شدن و سر رفتن این دریاچه، گذرگاهی به سمت باز شد که رودخانهی نیاگارا را پدید آورد.
رودخانه همچنان که به سوی شمال پیش می رفت، به تندهای رسید که بر فرازش صخرههای آهکی قرار داشت. فرو ریختن آب از آن تنده، سرآغاز تکوین آبشار نیاگارا گردید.
از آن زمان به بعد فشار ریزش آب پیوسته قسمتی از صخرهها را میساید و در نتیجه آبشار از جای نخستین خود عقب نشینی میکند. اکنون آبشار حدود 11 کیلومتر از جای نخستین خود پس رفته است!
نخستین گزارشی که درباره ی این آبشار در دست است، به سال 1683 باز میگردد که توسط یک پوینده و کشیش فرانسوی به نام پدر لوئی هنپن نگاشته شده است. وی در 1678 به همراه فرانسوی دیگری به نام سیر دلاسل در یک گروه پوینده در دنیای جدید از آبشار دیدن کرد.
بر آبشار نیاگارا، چه در طرف کانادا و چه در طرف امریکا، نیروگاههای عظیم تولید برق نصب کردهاند و از آنها تا مسافتی دور، یعنی 560 کیلومتر، برق به شهر هدایت می کند.