کرکس نوعی پرنده ی شکاری است که از حیوانات دیگر تغذیه می کند. واژه ی «کرکس» در برخی زبانها نماد جانوری است که از مردار جانوران دیگر تغذیه می کند.
کرکس به راسته ی پرندگانی چون باز، قوش و عقاب تعلق دارد و خود دارای انواع گوناگونی است.
در امریکای شمالی و جنوبی پنج نوع کرکس وجود دارد: کرکس سیاه، کرکس بوقلمونی، شاه کرکس، کندر کالیفرنیا و کندر جنوب آمریکا.
کرکس لاشه خوار است، یعنی روی جانوران مرده می نشیند و آنها را می درد؛ از این رو مردم از آن بدشان می آید.
ولی اینگونه پرندگان بزرگ جثه پروازی بس باشکوه دارند و در آسمان چنان پر می کشند که نظر تحسین ما را به خود جلب می کنند.
کرکس همین که لاشه ی حیوانی را از فراز آسمان ببیند، ناگهان به زمین فرود می آید و با دیگر کرکس هایی که پیش تر با منقارهای خمیده و قلاب وار مشغول پاره کردن لاشه بوده اند، به میهمانی می نشیند.
کندر جنوب امریکا تنها پرنده از تیره ی کرکسان است که گاهی به حیوان زنده نیز حمله می کند و آن را برای خوراک خود می درد.
خوراک این جانور، تخم پرندگان، پرندگان دریایی و نوزاد پستانداران است. البته لاشه ی هر حیوان را هم که بیابد، از خوردنش مضایقه نمی کند.
چگونه کرکس از فراز آسمان لاشه ی حیوانی را در زمین پیدا می کند؟
برای پاسخ گفتن به این پرسش آزمایش هایی انجام گرفته است. البته می دانیم این پرنده با چشمان بسیار تیزبینی که دارد، نیروی دیدش بیشتر و بهتر از انسان است. همچنین از مسافت بسیار دور بو را هم احساس می کند. با وجود این هنوز به طور دقیق نمی دانیم این پرنده برای لاشه یابی چه شیوه ای را به کار می برد.
سر و گردن این پرنده، برهنه است و فقط کرک کمی بر آن روییده است. پاهایش ضعیف است و بیشتر به درد دویدن می خورد نه گرفتن و ربودن طعمه.
کرکس جانوری سودمند نیز هست، زیرا با خوردن مردار حیوانات، به بهداشت محیط زیست کمک می کند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد دهم
