همه می دانیم که روماتیسم نوعی بیماری است. تباسوز مفاصل بدن را روماتیسم می گویند. و اگر خوب به آن نرسیم وضع بیمار روز بروز بدتر می شود تا سرانجام از پای می افتد.
شروع بیماری با تباسوزی یعنی التهاب است که در غشای آستری مفصلی مانند زانو، مچ دست یا آرنج احساس می شود.
در این گیرودار ممکن است غضروف استخوان مورد یورش واقع شود و در خود استخوان نیز تغییراتی روی دهد. در آن صورت، استخوان برخی از مواد خود را از دست می دهد و پوک و توخالی می شود. مفصل به ستبری می گراید تا جایی که گاه دیگر بکلی قابل استفاده نخواهد بود.
در بیان علت روماتیسم نظریه های گوناگونی ابراز شده است. ولی هیچ یک هنوز به اثبات نرسیده است.
برخی گفته اند: علت روماتیسم عفونتی است که به یکی از سه راه زیر بر وجود انسان یورش می آورد:
1 . عفونتی که سازوارگان (جرثومه ها، باکتری ها) تولید می کنند. این عفونت جلوی رسیدن جریان خون به مفصل ها را می گیرد.
2 . زهرابه هایی که از عفونت های دیگری پدید می آیند.
3 . مفصل در برابر نوعی سازواره، حساسیت پیدا می کند.
اما برخی دیگر از صاحب نظران دانش پزشکی معتقدند که افراد خاصی بیش از دیگران در معرض ابتلا به روماتیسم اند؛ یعنی افراد بین 20 تا 40 ساله ای که لاغر اندام و کم نیرو هستند و بیش از حد به خستگی درمی افتند.
معمولا” روماتیسم با تب و درد و ورم یک یا چند مفصل آغاز می شود. در آن هنگام بیمار از فرط خستگی می نالد، وزن کم می کند، و در دست و پای خود احساس کرخ شدگی و سوزش می نماید.
یکی از نشانه های روماتیسم، حرارت، درد و ورم در مفاصل میانی انگشتان است و حرکت انگشت توأم با درد می شود.
در موارد دیگر، روماتیسم به دیگر اعضای بدن نیز یورش می آورد؛ یعنی مفصل های دست، سر پنجه ها، مچ ها، زانوها، آرنج ها، شانه ها و کفل ها نیز عرصه ی تاخت و تاز این بیماری می شوند.
به دلیل آنکه هنوز علت روماتیسم معلوم نشده و نیز چون نحوه ی گسترش آن در هر فردی متفاوت با دیگری است، هنوز درمان واحدی برای آن نیافته اند. از این رو پزشک برای هر بیمار به گونه ای مناسب با وضع خاص او، درمان را تجویز خواهد کرد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 5
