مدرسه های امروزی، از مدارس رومی ها و یونانی های قدیم تقلید شده اند، ولی حتی در یونان، زمانی فقط پسران را تک تک برای تعلیم گرفتن نزد مربیان حرفه ای می برده اند.
اندکی بعد، سخنرانان و فیلسوفان یونانی که شاگردان خود را تنها درس می دادند، یا آنها که به اطراف سفر می کردند تا جوانان را تعلیم دهند، در مکانهای ثابتی مستقر شدند و شروع به تأسیس چیزی کردند که کم و بیش شبیه به مدرسه امروزی بود.
افلاطون، فیلسوف بزرگ یونانی، اولین کسی بود که تعلیم منظمی را در یک دوره سه یا چهار ساله در مکانی ثابت به اسم آکادمی شروع کرد.
این مدرسه در زمین ورزشی که ابتدا میدانی برای رژه و تمرین سربازان بود تشکیل شد. بعدها ارسطو نیز مدرسه ای را در «لیسیوم» که زمین ورزش عمومی دیگری بود بوجود آورد. اینک به این مطلب عجیب توجه کنید: اصطلاح آلمانی مدرسه «جیمنازیوم» است، اصطلاح فرانسوی آن «لیسه» است و اصطلاح اسکاتلندی آن آکادمی می باشد که همه از مؤسسات فرهنگی افلاطون و ارسطو اقتباس شده است.
در هر حال هیچکدام از این دو مدرسه، شبیه به مدارس امروزی نبودند.
آنها بیشتر مکانی برای مباحثه و بعضی اوقات دوره های سخنرانی و کنفرانس بود. در حدود سال 250 یونانی ها تشخیص دادند که دستور زبان موضوعی است که بایستی به جوانان آموخته شود و به این جهت مدارس مخصوص تعلیم دستور زبان یا گرامر بوجود آمدند و از اینجاست که مدارس متوسطه را به زبانهای اروپایی «گرامر» می نامند.
بعدها، رومیها، که تحت نفوذ یونانی ها قرار گرفته بودند، مدرسه ای تشکیل دادند که خیلی شبیه مدارس جدید بود. در آن زمان رفتن به مدرسه رومی هم به اندازه رفتن به مدارس امروزی ما نیز مشکل بوده، پسرها بایستی زود از خواب برخیزند و به مدرسه بروند، مقدار زیادی دستور زبان یاد بگیرند، یک زبان خارجی بیاموزند، و بالاخره بالاتر از همه آنکه خوب هم رفتار کنند و اگر این چنین رفتار نمی کردند شلاق می خوردند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6
