در بسیاری از بیمارستان ها بانک خون وجود دارد.
بانک خون مخزنی است که در آن انواع گوناگون خون را پس انداز کرده اند تا هرگاه بیماری به خون نیاز پیدا کند، بی درنگ از آن برگیرند.
افراد تندرست همواره خون خود را در اختیار این بانک قرار می دهند تا پس اندازهای مصرف شده دایما” جایگزین شود.
در یک سردخانه می توان خون را تا سه هفته نگاه داشت، ولی البته بر آن نوعی ماده ی شیمیایی، همانند سدیم سیترات می افزایند تا از دلمه شدن آن جلوگیری شود.
حتما” به خوبی آگاهید که انتقال خون عمدتا” برای این منظور انجام می شود که خون های از بدن رفته در جریان یک «خونروی» بار دیگر جایگزین شوند. چنین خونروی شدیدی معمولا” بر اثر بیماری، جراحی یا حوادث برای انسان رخ می دهد.
گاهی فقط یک بخش از ترکیبات خون مورد استفاده قرار می گیرد؛ مثلا” پلاسما که بخش مایع خون است، به تنهایی قابل تزریق به بدن بیمار است. تزریق پلاسما بیشتر در سوختگی های شدید انجام می گیرد؛ چرا که مصدوم بر اثر سوختگی، مقدار زیادی از پلاسمای خود را از دست می دهد.
همچنین تزریق گویچه های قرمز نیز گاهی به تنهایی صورت می گیرد. برای معالجه ی برخی از انواع کم خونی چنین عملی انجام می شود. کم خونی نوعی بیماری است که بر اثر آن شخص دچار کمبود گویچه های قرمز می شود و یا این گویچه ها به کمبود هموگلوبین مبتلا می گردند.
هنگامی که به کسی خون تزریق می کنند، باید آن خون، درست همانند خون خودش باشد. در غیر این صورت، واکنش بسیار بدی خواهد یافت. از این رو برای اطمینان بیشتر، اندکی از خونی را که قرار است تزریق شود، نخست با خون بیمار می آمیزند و آزمایش می کنند. نام چنین آزمایشی را جفت نمایی خون نهاده اند.
ابتکار «انتقال خون» با استفاده از خون های پس انداز شده، از یک پزشک امریکایی است. دکتر اُسوالد رابِر تسِن در 1918 برای درمان سربازان زخمی جنگ جهانی اول، این ابتکار را به کار بست.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 5
