نخستین راه آهن، برای آنکه مردم را از جایی به جای دیگر ببرد ساخته نشده بود، بلکه از آن در معدن های ذغال سنگ استفاده می شد. ریل های آن چوبی بود.
گاری های کوچک پر از ذغال سنگ را به وسیله ی انسان یا اسب، بر روی ریل ها به جلو می راندند.
بزودی مردم به این فکر افتادند که گاری ها را به دنبال هم ببندند. با این کار، هر بار ذغال سنگ بیشتری را می شد جابجا کرد.
گاهی ریل ها از معدن تا کناره ی یک رودخانه کشیده می شدند و ذغال سنگ را از آنجا در قایق بار می کردند.
ریل های چوبی چندان محکم نبودند.
به همین دلیل ریل ها و چرخ گاری ها را، به جای چوب، از آهن ساختند و ریل های آهنی را بر روی تکه های بزرگ چوب، کار گذاشتند.
این گونه ریل ها خیلی محکم تر بودند و می توانستند بارهای سنگین تری را جابجا کنند.
بزودی بخار به کمک راه آهن آمد.
نیروی اسب هم برای کشیدن بارهای خیلی سنگین کافی نبود. اما بزودی ماشین بخار بخار اختراع شد.
اولین ماشین های بخار، روی چرخ حرکت نمی کردند.
ماشین بخار در یک سر خط آهن قرار می گرفت و گاری ها را با زنجیر یا طناب به سوی خود می کشید.
اولین لوکوموتیو یعنی ماشین بخاری که توانست روی ریل حرکت کند، بوسیله ی «ریچارد تره وی تیک» ساخته شد.
او در نزدیکی شهر لندن یک خط آهن ساخت، تا نشان دهد که ماشین بخارش چقدر خوب کار می کند.
آن را «کچ می هوکن»، یعنی «کی می تواند مرا بگیرد» نام داده بود. یک لوکوموتیو معروف دیگر، که «ویلیام هدلی» آن را ساخته بود «پافینگ بیلی» یعنی «بیلی دودی» نام داشت.
راه آهن به همه جا راه می یابد.
نخستین راه آهن واقعی 37 کیلومتر طول داشت.
این خط، بین دو شهر «استاکتن» و «دارلینگتن» در انگلستان ساخته شد.
واگن های روباز آن، مردم و کالاها را جابجا می کردند.
نام لوکوموتیو آن «لوکوموشن» یعنی «نیروی حرکت» بود. لوکوموشن را «جرج استفن سن» ساخت.
بعدها استفن سن معروف ترین لوکوموتیو را ساخت. نام آن «راکت» یعنی «موشک» بود. راکت از همه ی لوکوموتیوهای دیگر، تندتر حرکت می کرد.
در سال 1829 میلادی، در مسابقه ای که برای شناختن بهترین لوکوموتیو برگزار شده بود، راکت برنده ی جایزه شد.
این جایزه 500 لیره بود. کسانی که اولین راه آهن های دنیا را ساختند، کار خیلی سختی را باید انجام می دادند.
خط آهن می بایست هموار و یکنواخت باشد، زیرا قطارها نمی توانستند از سراشیبی ها و سر بالایی ها پایین و بالا بروند.
کارگران ناچار بودند زمین و کوه را با بیل و کلنگ بشکافند و تونل بسازند. آنان مجبور بودند سنگ های بزرگی را برای ساختن پل جابجا کنند. اینها مردمان پردلی بودند. بسیاری از آنان در اثر حادثه کشته شدند. بزرگترین مهندس راه آهن، «ایزامبارد کینگدوم برونل» نام داشت.
بزودی ساختن راه آهن در همه جای دنیا شروع شد.
یک خط آهن در سراسر پهنای آمریکا ساخته شد.
یک سر این خط را از شرق قاره ی آمریکای شمالی شروع کردند و سر دیگرش را از غرب.
این دو خط، در ایالت «یوتا» به هم رسیدند.
برای آنکه به هم رسیدن دو سر خط را جشن بگیرند، یک میخ طلایی را برای یادبود بر روی خط آهن کوبیدند.
منبع: دانستنی های نوجوانان جلد 7
