هر چند ممکن است دست پخت مادر ما در خانه خیلی خوب باشد، باز ما اغلب میل داریم به رستوران برویم (البته اگر قادر به پرداخت پول آن باشیم). این تمایل تنها برای آن نیست که در آنجا غذاهای گوناگون می توانیم بخوریم بلکه بخاطر آن است که از خارج رفتن از خانه هم لذت می بریم.
مدتها قبل از پیدایش رستوران، میخانه هایی وجود داشته است که مردم در آنجا جمع می شدند تا صحبت کنند، نوشیدنی و غذایی هم بخورند. در لندن، نوع دیگری از این مکان ها بود که پیشرو رستوران های امروزی محسوب می گردد و آنرا دکان طبخ می نامیدند. شغل عمده این دکانها فروختن گوشت های پخته بود که مشتریان می خریدند و با خود می بردند.
ولی گاهی اوقات این دکانها در داخل خود غذای حاضر هم به مشتریان خود می دادند. بنابراین دکانهای مزبور چیزی شبیه به رستوران بود. دکانهای طباخی از قرن دوازدهم در لندن وجود داشته است! اولین نقطه که همه روزه در وقت معینی در آن غذا تهیه می شد میخانه ای در لندن بود. این اماکن اغلب بصورت باشگاه غذایی درمی آمد و این وضع بیشتر در قرن پانزدهم وجود داشت.
تا اواسط قرن شانزدهم، بسیاری از مردم شهری از طبقات مختلف عادت داشتند که در خارج و در میخانه ها غذا بخورند. بسیاری از میخانه ها اغلب غذاهای خوبی را به یک شیلینگ یا کمتر می فروختند. خیلی از این میخانه ها بصورت مرکز ملاقات مردم آن روز درمی آمد. شکسپیر عادت داشت مشتری منظم میخانه ی مرمید در لندن باشد. در حدود سال 1650 ، قهوه خانه هم در لندن شروع به زیاد شدن نمود. در آنجا، قهوه، چای و کاکائو که همه آنها آشامیدنی های تازه بودند داده می شد. بعضی اوقات غذا هم فراهم می نمودند.
در سال 1765 ، مردی به اسم بولانژه محلی را در پاریس باز کرد که در آن غذا و آشامیدنی های سبک داده می شد و او این محل را رستوران نامید. این اولین بار بود که لغت مزبور بکار می رفت. این رستوران موفقیت بزرگی یافت و طولی نکشید که تعداد زیادی رستوران مثل آن بوجود آمد. در یک زمان کوتاه، در سرتاسر فرانسه محلهای شبیه بهم درست شد که مخصوص خوردن بود و آنرا رستوران می نامیدند. ولی کلمه رستوران، در انگلستان تا خاتمه ی قرن نوزدهم بکار نمی رفت.
در امریکا، اولین رستورانی که از آن مدرکی موجود است بلوانکورد در فیلادلفیا می باشد که به سال 1683 افتتاح گشت.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 6
