این سؤالی است که شاید هرگز جواب صحیحی برای آن نیابیم. انسان از زمانهای قدیم همیشه در مورد عمر کره ی زمین می اندیشیده و افسانه های زیادی در اطراف آن بوجود آمده است. اما انسان تا حدود 400 سال پیش نمی توانست بطور علمی درباره ی این سؤال بحث کند.
وقتی ثابت شد که زمین به دور خورشید می گردد (یعنی زمین قسمتی از منظومه ی شمسی است)، دانشمندان پی بردند که از کجا باید شروع نمایند. برای پیدا کردن عمر کره ی زمین لازم است توضیح داده شود که چطور منظومه ی شمسی بوجود آمده و چگونه خورشید و تمام سیارات دیگر پا به عرصه ی وجود نهاده اند؟
یک نظریه در این مورد به اسم فرضیه ی غباری یا (ابری) نامیده می شود. بر طبق این فرضیه، زمانی در فضا توده ی بزرگی از گازهای سفید رنگ و داغ مشغول گردش بوده و بتدریج کوچکتر و گرمتر شده است.
بتدریج که این ابر گازی کوچکتر می شده، حلقه هایی از گاز به خارج پرتاب می نموده است و هر یک از این حلقه ها غلیظ تر شده و تشکیل یک سیاره را داده اند، بقیه ی این توده ی گاز در مرکز خود فرو رفته و تشکیل کره ی خورشید را داده است.
نظریه ی دیگر به نام فرضیه ی پلانتسیمال (اجرام گردنده ی آسمانی) معروف است. بر طبق این فرضیه، میلیون ها میلیون سال قبل، توده ی عظیمی وجود داشته که از مواد جامدی به اسم پلانتسیمال ساخته شده و خورشید در مرکز آن قرار داشته است. سپس ستاره ی بزرگی کره ی خورشید را بطرف خود کشیده، به طوری که قسمت هایی از خورشید از آن جدا گردید.
این قطعات جدا شده هر کدام تعدادی از پلانتسیمال های کوچک را به همان ترتیب که یک گلوله ی برف غلطان برفها را به خود می گیرد، جذب کرد و آنها سیاره ها را تشکیل دادند. هر کدام از این فرضیه ها صحیح باشند، در هر حال ستاره شناسان معتقد هستند که این وقایع در حدود 5500000000 سال قبل اتفاق افتاده است.
ولی دانشمندان دیگری علاوه بر ستاره شناسان به این سؤال فکر کرده اند. آنها برای پیدا کردن جواب این مسئله سعی نموده اند که دریابند چقدر طول کشیده است تا زمین به شکل امروزی خود درآمده است. ایشان طول مدت و زمان فرسودگی قدیمی ترین کوهها را مطالعه کرده و یا زمان لازم برای اقیانوس ها را جهت گردآوری املاح موجودشان که امروزه دارند بررسی نموده اند. پس از همه ی این مطالعات دانشمندان با ستاره شناسان هم عقیده شده و یک رأی دادند که زمین در حدود 5500000000 سال عمر دارد.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 7