خون مایه ی زندگی برای جزءجزء بدن است.
برای آنکه به اهمیت این نکته پی ببریم نخست لازم است با یاخته ها و مواد گوناگونی که در خون است، آشنا شویم.
در خون بخش آبکی، یا مایع، وجود دارد که «پلاسما» نامیده می شود. در پلاسما مواد بسیاری به صورت محلول، نهفته است.
اکنون برخی از این مواد را برمی شمریم تا در ضمن، به نقش هر یک از آنها نیز آگاه شویم:
ئیدراتهای کربن، مانند قندها، به بدن انرژی می بخشند.
چربی های موجود در پلاسما به کار سوخت یا ذخیره سازی می آیند.
نمک ها نیز در انواع گوناگون در خون وجود دارند. آنها نیز به رفع پاره ای از نیازمندی های بدن می پردازند.
پلاسمای خون غذا را از معده و روده به یاخته های بدن می رساند. در غیر این صورت، یاخته ها از بی غذایی می میرند.
باز همین پلاسما است که فضولات و مواد بیهوده را از یاخته ها می گیرد و برای دفع، آنها را به دست کلیه و روده می سپارد.
ترشح بسیاری از غدد نیز در درون خون سرازیر می شود، و بدین وسیله به قسمت های مختلف بدن می رسد.
«گویچه های قرمز» که رنگ سرخ خون بر اثر وجود آنهاست، دارای ماده ای به نام هموگلوبین هستند.
هموگلوبین سخت مورد نیاز بدن است؛ چرا که به آسانی با گازها _ مانند اکسیژن و گاز کربنیک _ ترکیب می شود. از این رو می بینیم که گویچه های قرمز، اکسیژن را از درون سرخرگها و مویرگها، حمل می کنند و به تمام یاخته های بدن می رسانند.
«گویچه های سفید» بر چند دسته اند:
برخی به نام لوکوسیت ها خوانده می شوند که نقش نابود ساختن باکتری ها را در بدن بازی می کنند. پس می بینید که لوکوسیتها چقدر برای ما مهمند.
گویچه های سفید دیگری که به نام لنفوسیت ها معروفند، واحد مبارز بدن علیه آلودگی _ها و عفونت ها هستند.
دسته ای دیگر از گویچه های سفید به نام مونوسیت ها خوانده می شوند که آنها نیز پاسداران بدن در برابر نفوذ آلودگی ها و مواد مرده اند.
افزون بر همه ی این ها، خون دارای اجزای دیگری نیز هست که پلاکت خوانده می شود. پلاکت ها برای «انعقاد خون» مفیدند؛ یعنی هنگامی که رگی پاره می شود برای جلوگیری از خونروی بسیار، پلاکت ها خون را در محل پارگی، سفت می کنند. بدین ترتیب از هدر رفتن خون بدن جلوگیری می شود.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 5