تنها علت اینکه شبانه روز 24 ساعت است آن است که بشر تصمیم گرفته است که از وقت به این روش استفاده کند. چیزی در طبیعت یا جهان وجود ندارد که ارتباطی با ساعت یا دقیقه یا ثانیه داشته باشد.
بنابراین بدیهی است که این تقسیم وقت را بشر برای راحتی خود برقرار نموده است. ولی چیزی وجود دارد که به آنچه که ما روز می نامیم بستگی دارد و آن عبارت است از گردش زمین بر روی محورش از باختر به خاور که خود عاملی است که موجب پیدایش روز می گردد. هر وقت که زمین یکبار می چرخد، مقدار معینی از زمان می گذرد که ما این مقدار زمان را روز می گوییم.
دانشمندان می توانند زمان را دقیقا” اندازه گیری کنند و برای این کار از ستارگان استفاده می کنند. ایستگاههای ستاره شناسی یا «رصدخانه ها» دستگاهی دارند که بنام «ساعت نجومی» خوانده می شود. یک روز نجومی از لحظه ای آغاز می شود که ستاره معینی از نصف النهاری عبور می کند و در لحظه ای که همین ستاره مجددا” از همان نصف النهار می گذرد، این روز پایان می یابد.
چون بشر روز را به ساعت، دقیقه و ثانیه تقسیم نموده است، بنابراین عینا” می توانیم بگوییم که هر روز نجومی چقدر طول می کشد. هر روز نجومی 23 ساعت و 56 دقیقه و 4 ثانیه طول می کشد ولی چون استفاده از روز نجومی برای مقاصد معمولی مشکل است بنابراین ما از «روز 24 ساعته» استفاده می کنیم و در هر سال کبیسه یک روز اضافه منظور می کنیم تا این اختلاف فاصله اصلاح شود.
بنظر مردم اولیه، روز عبارت از فاصله زمانی بین طلوع و غروب خورشید بوده و ساعات شب محاسبه نمی گردیده است. یونانی های قدیم روز خود را از یک غروب تا غروب دیگر منظور می کردند و رومی های قدیم روز را از یک نیمه شب تا نیمه دیگر به حساب می آوردند.
قبل از اینکه ساعت اختراع شود، روز و شب هر کدام به 12 ساعت تقسیم شده بود. این تقسیم عملی نبود زیرا طول این دو مدت زمان با فصول متغیر بود. امروزه بیشتر کشورها دارای روزی می باشند که بر طبق قانون 24 ساعت طول می کشد و از نیمه شب تا نیمه شب دیگر ادامه دارد یعنی از همان روش رومی های قدیم پیروی می شود.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1