رفت و آمد در شهری که بیشتر خیابانهای اصلی آن کانال های آبی می باشند، کاری بسیار شگفت انگیز است. ولی باید بدانید که برخلاف بیشتر شهرها، شاهراههای ونیز یعنی کانالها، قبل از اینکه خود شهر ساخته شود، وجود داشته اند!
ونیز بر روی تعدادی از سواحل گلی که بیش از یک صد جزیره کوچک در رأس دریای آدریاتیک آنها را تشکیل داده اند، ساخته شده است. تمام ساختمان های شهر بر روی توده های گل برپا گردیده اند. در بین کناره های گلی، باریکه هایی از آب دریا قرار گرفته که به کانالهای ونیز معروفند.
در این شهر وسیله حمل و نقل مسافر و غیره، یا قایق است و یا پیاده روی در شهر قدیمی اجازه استفاده از اتومبیل یا گاری داده نمی شود. کوچه های باریکی در شهر دیده می شوند و پلهای کوچکی دو طرف کانالها را بهم وصل می کنند، و هر جایی را که نگاه کنید قایق کوچکی را که «گوندولا» می گویند به چشم می خورد.
قایق ران بر روی سکویی در قسمت عقب قایق می ایستد و با پاروهای بزرگ آن را به حرکت درمی آورد.
ونیز شهری بسیار قدیمی است. خیلی پیش از اینکه فوم هون کشور ایتالیا را در نیمه قرن پانزدهم میلادی مورد تاخت و تاز قرار دهند، مردمی در جزایری کوچک و پست زندگی می کردند که بعدا” پس از مدتی دوازده شهر در این جزایر پست بوجود آوردند و این آغاز پیدایش شهر ونیز بود که رفته رفته توسعه و گسترش یافت و بصورت امروزی درآمد.
در سال 1450 ونیز در رأس امپراطوری استعمارگر عظیمی قرار گرفته و دارای قدرت دریایی زیادی در جهان بود. تا اینکه با آغاز قرن شانزدهم، وقتی راههای بازرگانی جدیدی کشف گردید، از اهمیت بازرگانی شهر ونیز کاسته شد.
در سالهای بعد، ونیز با جنگهای زیادی دست به گریبان بود که طی آن امپراطوری خود را از دست داده و عملا” توسط دشمنانش ویران گردید. در سال 1866 ونیز داوطلبانه به کشور پادشاهی ایتالیا پیوست و با آن متحد شد.
امروزه ونیز یکی از بزرگترین مراکز هنری اروپا محسوب می شود و بعنوان بندری بزرگ شهرت و موقعیت خود را که زمانی از دست داده بود، دوباره باز یافته است.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 1