بشری که هزاران سال قبل زندگی می کرد، برای غذا خوردن دارای نوعی چنگال، به شکلی بسیار ساده، می بود. ولی مصرف دایمی و روزمره چنگال آن گونه که امروزه متداول است، پدیده ای جدید در تاریخ بشر به شمار می رود.
نخستین انسانهای وحشی با شاخه های کوچکی، که نوعی چنگال طبیعی بود، تکه های گوشت را بر می داشتند.
برخی از تاریخ نویسان معتقدند که چنگال همزمان با پیدایش خدنگ پدید آمد و نخستین بار برای در آوردن غذا و گوشت از میان دندانها به کار می رفت.
چنگالهای طبیعی برای نگاه داشتن گوشت بر روی آتش به هنگام پختن و برای تکه تکه کردن آن، به کار می رفت.
این چنگالها دراز و دو شاخه بودند و از آهن، استخوان و چوبهای سخت درست می شدند.
سپس زمانی طولانی بگذشت تا آنکه رفته رفته چنگال به هنگام غذا خوردن نیز مورد استفاده قرار گرفت.
تا حدود 300 سال قبل، چنگال در اروپا بسیار کمیاب بود.
در فرانسه تا قرن 17 همه با دست خود غذا می خوردند.
درباره عظمت کاخ لوئی 14 و مهمانیهای بزرگی که در آنجا برپا می شد، کم و بیش، چیزهایی شنیده ام.
آیا می دانید که در این مهمانیها هیچکس از چنگال استفاده نمی کرد!
چون گروهی از مردم برای نخستین بار چنگال را برای غذا خوردن بکار بردند، دیگران آنها را بعنوان اینکه خیلی پر افاده هستند، مسخره می کردند.
در قرن یازدهم، هنگامی که خانم ثروتمندی از اهالی ونیز صاحب یک چنگال کوچک طلایی شده بود، با شگفتی درباره اش چنین نوشتند:
او به جای آنکه مثل همه غذا بخورد، غذایش را به قطعات کوچک خرد کرده، به وسیله یک چنگال‌دو شاخه آن را میخورد.
پنج قرن بعد، یعنی در قرن شانزدهم، با آنکه عده بیشتری در همان شهر ونیز از چنگال استفاده می کردند، ولی باز اینکار تا اندازه ای شگفت می نمود و در کتابها این عبارت درباره شان به شگفتی درج می شد:
در ونیز هر شخصی در موقع غذا خوردن علاوه بر قاشق و کارد، چنگالی هم در دست داشت تا گوشت را با آن نگاه دارد، زیرا آنان می پنداشتند که اگر کسی چیزی را با دست لمس کند، کار بدی انجام داده است.
از قرن 17 به بعد بود که طریقه چیدن میز به شیوه جدید تغییر یافت.
چنگالهای نقره ای در تمام ایتالیا متداول گردید.
در پایان قرن 18، چنگال به عنوان یک چیز ضروری در منازل افراد متمدن پذیرفته شده بود.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2
