کره یکی از قدیمی ترین و پر مصرف ترین چیزهاست که بشر، در سراسر دنیا، با آن آشنایی دارد.
با این وصف، جالبست بدانید که در روزگار پیشین، در بسیاری از نقاط جهان، کره را یک چیز خوراکی نمی دانستند.
هندوها در مراسم عبادت خود کره را به عنوان هدیه، به خدایان خویش تقدیم می کردند.
مردم یونان و روم کره نمی خوردند بلکه آن را برای معالجه ی آسیب های پوستی به کار می بردند. آنها می گفتند، دوده ی کره ی سوخته برای جراحت چشم مفید است.
رومیان کره را به پوست و موی خود همچون پماد نیز می مالیدند.
تقریبا تا همین 300 سال پیش بود که اسپانیا کره را فقط در داروخانه می فروختند.
در زمان های دور، هنگامی که کره مصرف خوراکی پیدا کرد فقط افراد بسیار کمی بودند که آن را می خوردند.
تازه در آن روزها هرگز کره ی تازه را قابل خوردن نمی دانستند. از این رو آن را به حالت ذوب شده ذخیره می کردند.
حتی برخی در جستجوی کره ای برمی خاستند که صد سال از عمرش گذشته باشد! آنگاه برای چنین کره ای ارزش خاصی تعیین می شد.
گویا همه ی اروپاییان خوردن کره را از کشورهای اسکاندیناوی یاد گرفته باشند.
به هر حال، کره در جهان امروز یک ماده ی غذایی بسیار مهم بشمار می رود.
کره یک غذای بسیار لطیف و سرشار از انرژی است، هضمش نیز آسان است. به علاوه، در بدن انسان به مدت طولانی می ماند تا انرژیی را که او به هنگام کار کردن نیاز دارد، بتدریج به او بدهد.
گاو در صنعت کره سازی نخستین نقش را برعهده دارد، زیرا این حیوان با شیر خود، مواد اولیه کره را در اختیار ما می گذارد.
دو نوع از نژادهای گاو به نام «گرنزی» و «جرزی» دارای شیر فوق العاده چربی هستند، بطوری که آنها را «نژاد کره» خوانده اند.
کره را این گونه می سازند: نخست ازشیر، خامه ی آن را جدا می کنند. خامه را در فضای اتاق در حرارت معمولی، چندان نگاه می دارند تا کمی ترش شود، این ترشیدگی به آن طعم می بخشد، و زدنش را آسان می نماید.
سپس برای آنکه خوب باکتری ها و آنزیم ها کشته شوند، به پاستوریزه کردن خامه می پردازند.
آنگاه عمل کره زنی آغاز می شود و به وسیله ی دستگاه کره زنی آنقدر آن را می زنند تا ذرات چربی شیر یک جا جمع شود. آنچه باقی می ماند مقداری دوغ است که آن را از توی ظرف خالی می کنند.
در پایان، مقداری هم آب به درون دستگاه کره زنی می فرستند تا هرگونه طعم و اثر دوغ را از کره بزداید. آنگاه این آب را هم از آن بیرون می کشند و نوبت عمل آوردن خود کره می رسد.
کره را با فشار از میان غلتک هایی عبور می دهند، تا به لحاظ رنگ و مزه، یکنواخت و صاف شود. در این هنگام، کره را بسته بندی کرده برای فروش به بازار عرضه می کنند.
منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 2
