چگونه کر و لال ها تکلم می آموزند؟

تا قرن 16 میلادی، با کر و لال ها بسیار با خشونت رفتار می شد. آنان را همچون دیوانگانی که از هوش بهره ای ندارند، در جایگاه خصوصی نگاه می داشتند، و یا حتی برخی شان را می کشتند!

در قرن 16 ، یک پزشک ایتالیایی به نام جِرونیموکاردانو به این اندیشه افتاد که  کر و لال ها را با الفبای نوشته، آموزش دهد. کوشش های وی نتیجه داد؛ یعنی حدود 100 سال بعد نوعی الفبای انگشتی، نظیر آنچه که امروزه بکار می رود، مورد استفاده قرار گرفت.

آدم کر و لال به کمک انگشت ها می تواند الفبای انگشتی را فرا بگیرد، و کلمات را به همین وسیله ادا کند.

وی همچنین از زبان علائم سود می جوید؛ مثلا” با عبور دادن انگشت بر روی لب به ما می گوید: «شما به من راست نمی گویید»، و یا مثلا” نواختن سه انگشت بر روی گونه، معنای «عموی من» را می دهد.

با چنین الفبایی، یک آدم کر و لال قادر خواهد بود حدود 130 کلمه را در دقیقه ادا کند!

با این همه، برخی از آموزگاران کر و لال ها معتقدند «زبان علایم» و یا «الفبای انگشتی»، هرگز بهترین شیوه برای آموزش آنان نیست؛ چرا که از این طریق، آدم کر و لال فقط می تواند با هم نوعان خود که همان زبان و علایم را بلدند، صحبت کنند.

این آموزگاران از شیوه ای استفاده می کنند که آموزش زبانی نام دارد؛ یعنی به کر و لال ها می آموزند که چگونه حرف زدن دیگران را درک کنند، و حتی خودشان هم بتوانند با حرکت زبان، مقصود خود را به دیگران بفهمانند.

آری، امروزه بسیاری از کرها یا آدم های سنگین گوش را طوری آموزش می دهند که بتوانند از حرکت لبهای طرف مقابل، به مفهوم کلمات ادا شده، پی ببرند. همچنین لال ها هم حرف زدن را به همین شیوه می آموزند؛ یعنی بر اثر توجه زیاد به لب ها یا  حرکت اندام های صوتی آموزگار خویش، رفته رفته قادر به تقلید همان حرکات می شوند.

باز امروزه استفاده از دستگاه های کمک شنوایی رو به گسترش نهاده است.

در مدرسه ها برای کرها یا کودکان سنگین گوش، از این دستگاه ها استفاده می شود. هر کودکی یک جفت گوشی برای خود دارد و به دلخواه خود صدای آن را کم و زیاد می کند، و چون آموزگار در برابر میکروفن سخن می گوید، همه ی بچه ها صدای او را می شنوند؛ بطوری که گویی هر کدام از آنان از یک رادیوی گوشی استفاده می کند.

منبع: کتاب به من بگو چرا – جلد 5